Post

Νέο πόστ που ασχολείται και λίγο με το ποστ. Όχι μόνο τη μουσική αλλά τη γενικότερη φάση που περνάει η δική μας γενιά. Αυτό που χαρακτηρίζει τη γενιά μας είναι το ποστ με μια λέξη. Και δεν είναι απλά μια λέξη που χαρακτηρίζει διάφορα μουσικά είδη εμπορικά και μη. Αλλά επιμένω ένας χαρακτηρισμός μια γενιάς κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι λίγο κουραστικό να το εξηγήσω εδώ σε αυτό το μπλογκ αυτό που θέλω να πω αλλά νομίζω ότι η δική μας γενιά αντιμετωπίζει το μέλλον μάλλον με απαισιοδοξία. Σαν όλα να έχουν γίνει ήδη και εμείς να ψαχνόμαστε σαν χαμένοι μέσα σε ήδη υπάρχουσες κλίμακες και ιδέες. Αν δεν καταλάβετε τι θέλω να πω με τα παραπάνω δεν πειράζει γιατί ούτε και εγώ είμαι σίγουρος για αυτά που γράφω και ας λέω ότι έχω άποψη.

Καλός ποστ δίσκος είναι ο τελευταίος των Explosions in the Sky. Πιο κιθαριστικός και πιο μελωδικός από τους άλλους με μεγαλύτερο όγκο στον ήχο ορισμένες φορές σε σημείο παρεξηγήσιμο από τους ποστάδες. Ίσως να μην αρέσει και πολύ στους φανατικούς του είδους αλλά τουλάχιστον είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Ο δρόμος προς το δοκτοριλίκι καλά πάει. Παρόλα αυτά, εκτός από το κυρίως μενού κάνω και ασκήσεις και εργαστήρια στους πρωτοετείς. Είναι πολύ περίεργο όταν σκέφτομαι μερικές φορές το γεγονός ότι μέχρι πριν από λίγους μήνες έκανα ακόμη μαθήματα και εργαστήρια. Πάντως η οργάνωση σε όλα τα επίπεδα εδώ είναι άψογη. Θα παραθέσω ένα μόνο στοιχείο για τη σχολή. Κάθε έτος προπτυχιακών έχει περί τους 60-70 φοιτητές. Δηλαδή όσους πρέπει για να γίνει σωστή δουλειά. Και γίνεται γιατί μπορείς και ξέρεις ποιός είναι καλός και θέλει παραπάνω ερεθίσματα και ποιός λιγότερο και χρειάζεται περισσότερη βοήθεια. Εμένα πάντως στις προπτυχιακές σπουδές μου ελάχιστοι καθηγητές γνώριζαν την ύπαρξη μου και δε νομίζω ότι αποτελώ εξαίρεση...

Χαιρετίσματα από το σκοτεινό Λονδίνο. (Χωρίς πλάκα, η πόλη το χειμώνα είναι σχεδόν πάντα σκοτεινή)

Pics!

Αν αναρωτιέται κανείς τι λείπει από τη φώτο που είμαι εγώ δίπλα στον Τάμεση η απάντηση είναι κιλά από πάνω μου...Οι φώτος είναι μια ευγενική χορηγία του Bob Sap μιας και εγώ δεν πρόκειται ποτέ να τραβήξω φώτος εδώ που ήρθα. Έτσι ρε, τα κρατάω όλα για την πάρτη μου...

News!(?)

Λοιπόν δεν μπόρεσα να αντισταθώ και επιτέλους θα ποστάρω και πάλι. Τι έκανα αυτές τις μέρες; Χμμμ, δέχτηκα επισκέψεις από δυο φίλους (κιοφτέ και bob sap) ξεχωριστά οπότε έκανα και εγώ ένα τουρ στην μικρή μας πόλη και μπορώ να πω ότι συνεχώς ανακαλύπτω νέα πράγματα και δεν είμαι σίγουρος ότι θα σταματήσω να ανακαλύπτω κάποια στιγμή. Οπότε πολλές βόλτες, πολύ περπάτημα και πολλές μπύρες, κυρίως μετά του κιοφτέ.

Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε και ο τελικός του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράγκμπυ. Φαντάζομαι οι περισσότεροι δεν το ξέρατε, θα σας ενημερώσω εγώ όμως. Λοιπόν, στον τελικό αγωνίστηκαν Αγγλία εναντίον Νότιας Αφρικής και φυσικά νίκησαν οι Αφρικανοί με 15-6. Από τα λίγα που ξέρω από ράγκμπυ, μιας και θέλω δεν θέλω βλέπω εδώ που έμπλεξα, οι Αφρικανοί ήταν μπάι φαρ καλύτεροι. Οπότε υπήρχε μια σχετική βουβαμάρα το σαββατόβραδο στο Λονδίνο. Τους λυπήθηκα τους καημένους να πω την αλήθεια, όχι τόσο για το ράγκμπυ αλλά για την ήττα απο τη Ρωσία στο ποδόσφαιρο την περασμένη Τετάρτη, η οποία σημαίνει ότι μάλλον η Αγγλία μένει εκτός μιας και το Ισραήλ πρέπει να τους κάνει δωράκι και να νικήσει τη Ρωσία. Το οποίο βέβαια δεν είναι διόλου απίθανο με την ότι να ναι ομάδα της Ρωσίας. Από την άλλη οι γείτονες Σκωτσέζοι είναι έτοιμοι να σηκώσουν τα κιλτ και να δείξουν τον εσωτερικό τους κόσμο στους Άγγλους μιας και μάλλον περνάνε σε έναν όμιλο με Γαλλία και Ιταλία...(φιναλίστ του μουντιάλ για όσους έχουν ασθενή μνήμη).

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα κάνει ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη. Θέλω να δω αν υπάρχει και μια στο εκατομμύριο περίπτωση να άλλαξε νοοτροπία και ψυχολογία αυτή η ομάδα στα εκτός στο Τσάμπιονς Λίγκ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να απαιτεί νίκη αλλά τουλάχιστον αν φας το γκολ ρε γαύρε κυνήγησε το μπας και πάρεις κανένα χ. Θεωρητικά πάντως το παιχνίδι είναι το δυσκολότερο στον όμιλο.

Η συγγραφή του report συνεχίζεται με πυρετώδεις ρυθμούς (λέμε και καμιά μλκία)...Βασικά το διδακτορικό έχει αρκετή δουλειά και πολύ διάβασμα μιας και δεν συνέχισα να κάνω κάτι ακριβώς πάνω σε αυτό που έκανα στη διπλωματική μου. Ανυπομονώ να μπω και λίγο στο lab όμως μιας και Πιεϊτσντί χωρίς αυτό δεν λέει.

Τι άλλα; Αυτάααα. Μπάι! Ακολουθούν πι-ες...

ps1: Xaberis που ήσουν το Σάββατο το βράδυ και κυρίως με ποιόν/ποιά την ώρα που όλοι έβλεπαν το ευγενές σπορ του ράγκμπυ;;;;;;;;

ps2: Ρε Kωστελέτο που σκατά μπαίνεις φαντάρος, εννοώ σώμα και στρατόπεδο...

WC1X 9EN

Λοιπον, αυτό είναι το πολυπόθητο πόστ που εδώ και καιρό ήθελα να κάνω από το Λονδίνο αλλά δεν είχα προλάβει ή απλά βαριόμουν. Έχω τόσο καιρό να γράψω σε αυτό το μπλόγκ που δεν ξέρω πλέον αν πρέπει να αρχίσω να γράφω σελίδες ή απλά δυο μαλακίες που θα μου έρθουν στο μυαλό τα αμέσως επόμενα λεπτά.

Για το Λονδίνο ότι και να πω είναι λίγο. Και ακόμη και αν ακούγεται κλισέ θα το ξαναπώ. Η πόλη αυτή έχει χίλια πρόσωπα και δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις αν σου αρέσει που ζεις εδώ ή όχι. Δεν θέλω να είμαι σαν αυτούς τους λονδρέζους που λένε πόσο καταπληκτική είναι η πόλη τους όντας κολλημένοι στη μπάρα της παμπ της γειτονιάς τους, ούτε και σαν αυτούς που πάνε στις θεατρικές υπερπαραγωγές της πόλης κάθε παρασκευή για να νιώσουν περισσότερο πολιτισμένοι. Αν θα έπρεπε με μια λέξη να χαρακτηρίσω την πόλη θα έλεγα ότι είναι πανκ. Τίποτα άλλο. Τα πάντα γύρω σου δίνουν αυτή την εντύπωση. Αλλά από την άλλη είναι το Λονδίνο πανκ ή το πανκ είναι το Λονδίνο; Δεν ξέρω.

Έχω κάνει και έχω δει αρκετά αυτόν τον περίπου ένα μήνα που είμαι εδώ. Πολύ λίγα για τα δεδομένα της πόλης και για τα δικά μου. Ο καιρός αυτός πέρασε κυρίως με πράγματα που έπρεπε να κάνω για την προσαρμογή μου εδώ και την εγκατάσταση οπότε μιλάμε για πολλή γραφειοκρατία, κάρτες, τράπεζες, χαρτιά και ένα σωρό άλλες μαλακίες με τις οποίες έχω πειστεί ότι δεν θα τελειώσω ποτέ. Για να πω την αλήθεια δεν έχω βγει και πάρα πολύ (απλά πολύ) ως τώρα κυρίως επειδή δεν μπορώ να παλέψω τα ωράρια που βγαίνει ο κόσμος εδώ αλλά και την κούραση του διδακτορικού.

Το διδακτορικό καλά πάει ως τώρα. Έχω πολύ καλή συνεργασία με τον supervisor μου που είναι εξαιρετικά σημαντικό αλλά δεν έχω κάνει και πολλά πέρα από το να περνάω άπειρες ώρες μπροστά απο papers και άλλα τέτοια ωραία πράγματα. Ελπίζω σχετικά σύντομα να έχω προχωρήσει και να τελειώσω το report που όπως συνηθίζεται κάθε ψάρακας PhD γράφει για το τι θέλει να κάνει.


Πάντως έχω χάσει τη φόρμα μου και δεν ξέρω τι άλλο να γράψω τώρα και γενικά έχω παρακμάσει σαν μπλόγκερ. Μόλις έχω καμιά καλή ιδέα ή κανένα αξιοπρεπές σκηνικό θα το γράψω αμέσως...

ps: Ο Xaberis έχει κωλοχαρεί από τότε που ήρθα αλλά έχει φάει και λίγο κλάσιμο τις τελευταίες μέρες. Σόρυ ρε Xab αλλά μόλις γυρίσεις σου υπόσχομαι ότι θα γίνουν πολλά Σκληρ σκηνικά...