Post

Νέο πόστ που ασχολείται και λίγο με το ποστ. Όχι μόνο τη μουσική αλλά τη γενικότερη φάση που περνάει η δική μας γενιά. Αυτό που χαρακτηρίζει τη γενιά μας είναι το ποστ με μια λέξη. Και δεν είναι απλά μια λέξη που χαρακτηρίζει διάφορα μουσικά είδη εμπορικά και μη. Αλλά επιμένω ένας χαρακτηρισμός μια γενιάς κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι λίγο κουραστικό να το εξηγήσω εδώ σε αυτό το μπλογκ αυτό που θέλω να πω αλλά νομίζω ότι η δική μας γενιά αντιμετωπίζει το μέλλον μάλλον με απαισιοδοξία. Σαν όλα να έχουν γίνει ήδη και εμείς να ψαχνόμαστε σαν χαμένοι μέσα σε ήδη υπάρχουσες κλίμακες και ιδέες. Αν δεν καταλάβετε τι θέλω να πω με τα παραπάνω δεν πειράζει γιατί ούτε και εγώ είμαι σίγουρος για αυτά που γράφω και ας λέω ότι έχω άποψη.

Καλός ποστ δίσκος είναι ο τελευταίος των Explosions in the Sky. Πιο κιθαριστικός και πιο μελωδικός από τους άλλους με μεγαλύτερο όγκο στον ήχο ορισμένες φορές σε σημείο παρεξηγήσιμο από τους ποστάδες. Ίσως να μην αρέσει και πολύ στους φανατικούς του είδους αλλά τουλάχιστον είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Ο δρόμος προς το δοκτοριλίκι καλά πάει. Παρόλα αυτά, εκτός από το κυρίως μενού κάνω και ασκήσεις και εργαστήρια στους πρωτοετείς. Είναι πολύ περίεργο όταν σκέφτομαι μερικές φορές το γεγονός ότι μέχρι πριν από λίγους μήνες έκανα ακόμη μαθήματα και εργαστήρια. Πάντως η οργάνωση σε όλα τα επίπεδα εδώ είναι άψογη. Θα παραθέσω ένα μόνο στοιχείο για τη σχολή. Κάθε έτος προπτυχιακών έχει περί τους 60-70 φοιτητές. Δηλαδή όσους πρέπει για να γίνει σωστή δουλειά. Και γίνεται γιατί μπορείς και ξέρεις ποιός είναι καλός και θέλει παραπάνω ερεθίσματα και ποιός λιγότερο και χρειάζεται περισσότερη βοήθεια. Εμένα πάντως στις προπτυχιακές σπουδές μου ελάχιστοι καθηγητές γνώριζαν την ύπαρξη μου και δε νομίζω ότι αποτελώ εξαίρεση...

Χαιρετίσματα από το σκοτεινό Λονδίνο. (Χωρίς πλάκα, η πόλη το χειμώνα είναι σχεδόν πάντα σκοτεινή)