Αγαπητό μου κοινό, συγνώμη για την πολυήμερη απουσία, αλλά μια οι υποχρεώσεις μου ως wanna be Dr. και μια όλες οι άλλες ασχολίες (=βλακείες) που πρέπει να κάνω παράλληλα με αυτό με κράτησαν λίαν απασχολημένο, κοινώς χρειάζομαι διακοπές.... (αν και δεν τις βλέπω να κρατάνε και πολύ εδώ που τα λέμε)
Νομίζω ότι ήμουν από τους λίγους (;) που ήξεραν λίγο πολύ τι εστί διδακτορικό πριν να ξεκινήσω και σε αυτό με βοήθησε η εμπειρία του προηγούμενου χρόνου. Όντας στο τελευταίο έτος των σπουδών μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε ένα από τα καλά εργαστήρια στην Ελλάδα που παράγει σεβαστή έρευνα σε διεθνές επίπεδο. Μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα πήρα μια πρώτη γεύση του πως είναι η έρευνα, δηλαδή η διαδικασία του να ψάχνεις κάτι το οποίο πρακτικά κάνει περίπου άλλους 10 σαν εσένα στον κόσμο αυτό να πονοκεφαλιάζουν αλλά δεν ενδιαφέρει απολύτως κανέναν άλλον από τα υπόλοιπα 6 δις.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτούς που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία... Οι λόγοι που δεν συνέχισα δεν είναι τόσο απλοί για να εξηγηθούν εδώ...
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσα να παραθέσω για να δικαιολογήσω γουστάρω που κάνω αυτό που κάνω. Ο σημαντικότερος από όλους είναι όμως το ότι προσπαθώ να βρω κάτι το οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει, να το θεμελιώσω επιστημονικά ορθά και να καταφέρω να πείσω όσους ασχολούνται με αυτό ότι αυτό που υποστηρίζω είναι έγκυρο. Χωρίς να μου ζητάει κανένας ούτε εργασίες, ούτε εξετάσεις, ούτε άλλα πράγματα που αποστειρώνουν τη γνώση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια βέλτιστη μέθοδος διδασκαλίας, ίσως μόνο αυτή που υπαγορεύεται από την ισχυρή θέληση αυτού που θέλει να μάθει και τη μικρή βοήθεια που μπορεί να προσφέρει αυτός που την έχει πλησιάσει λίγο περισσότερο. Αλίμονο αν οι δάσκαλοι ήταν τέλειοι, θα ήμασταν όλοι ίδιοι... Και αυτό σημαίνει ότι σταματά να παράγεται γνώση. Η καύλα για αυτό που θέλεις να κάνεις είναι πάντα το κίνητρο. (Συγνώμη για τη φράση δεν βρήκα άλλη που να περιγράφει καλύτερα αυτό που θέλω να πω, η ερωτική ηδονή είναι άλλωστε ισχυρότερη από την πλειοψηφία των συναισθημάτων).
Γιατί τα λέω όλα αυτά θα ρωτούσε εύλογα κανείς. Έχω μια αίσθηση ότι ο κόσμος αλλάζει προς κάτι το οποίο μοιάζει με μεγάλο αδερφό. Δεν χρειάζεσαι καμία γνώση παρά μόνο σερβιρισμένη πληροφορία. Μόνο έτσι θα βγάλει παραπάνω φράγκα το αφεντικό. Και εσύ που θες να γίνεις σαν και αυτόν κάθεσαι από κάτω με το στόμα ανοιχτό περιμένοντας να πέσει κανένα ψίχουλο. Αλλά χοντραίνεις κάθε μέρα και πιο πολύ και δυσκολεύεσαι πλέον να χορτάσεις. Το τέλος είναι προφανές...
Για να ελαφρύνω την κατάσταση όπως συνηθίζεται στο τέλος, δίνω ένα
λινκ από το οποίο και το παραπάνω σκίτσο. Είναι πασίγνωστο στους απανταχού πιεϊστντίδες με εξαιρετικά καμμένη αίσθηση του χιούμορ. Ακολουθούν References...
