Merry Xmas!

The post you are reading was intentionally written in English. However, this is not the case, I just wrote it for the non-Greek speaking friends that keep complaining about the funny letters they have to deal with every time they check this website (I have no idea why some of you insist on visiting my blog - reading a bunch of Greek letters doesn't mean you improve your math skills...). So, I just want to wish you Μerry Χmas and a Ηappy Νew Υear!!! Cu in January!

Στα δικά μας τώρα, ναι λοιπόν, επιστρέφω για μερικές μέρες. Ετοιμαστείτε για αλητείες - ξέρετε εσείς που με διαβάζετε τακτικά! Και φάτε όσα μελομακάρονα προλάβετε μέχρι να έρθω...

Adios!

Procrastination

Αγαπητό μου κοινό, συγνώμη για την πολυήμερη απουσία, αλλά μια οι υποχρεώσεις μου ως wanna be Dr. και μια όλες οι άλλες ασχολίες (=βλακείες) που πρέπει να κάνω παράλληλα με αυτό με κράτησαν λίαν απασχολημένο, κοινώς χρειάζομαι διακοπές.... (αν και δεν τις βλέπω να κρατάνε και πολύ εδώ που τα λέμε)

Νομίζω ότι ήμουν από τους λίγους (;) που ήξεραν λίγο πολύ τι εστί διδακτορικό πριν να ξεκινήσω και σε αυτό με βοήθησε η εμπειρία του προηγούμενου χρόνου. Όντας στο τελευταίο έτος των σπουδών μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε ένα από τα καλά εργαστήρια στην Ελλάδα που παράγει σεβαστή έρευνα σε διεθνές επίπεδο. Μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα πήρα μια πρώτη γεύση του πως είναι η έρευνα, δηλαδή η διαδικασία του να ψάχνεις κάτι το οποίο πρακτικά κάνει περίπου άλλους 10 σαν εσένα στον κόσμο αυτό να πονοκεφαλιάζουν αλλά δεν ενδιαφέρει απολύτως κανέναν άλλον από τα υπόλοιπα 6 δις.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτούς που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία... Οι λόγοι που δεν συνέχισα δεν είναι τόσο απλοί για να εξηγηθούν εδώ...

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσα να παραθέσω για να δικαιολογήσω γουστάρω που κάνω αυτό που κάνω. Ο σημαντικότερος από όλους είναι όμως το ότι προσπαθώ να βρω κάτι το οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει, να το θεμελιώσω επιστημονικά ορθά και να καταφέρω να πείσω όσους ασχολούνται με αυτό ότι αυτό που υποστηρίζω είναι έγκυρο. Χωρίς να μου ζητάει κανένας ούτε εργασίες, ούτε εξετάσεις, ούτε άλλα πράγματα που αποστειρώνουν τη γνώση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια βέλτιστη μέθοδος διδασκαλίας, ίσως μόνο αυτή που υπαγορεύεται από την ισχυρή θέληση αυτού που θέλει να μάθει και τη μικρή βοήθεια που μπορεί να προσφέρει αυτός που την έχει πλησιάσει λίγο περισσότερο. Αλίμονο αν οι δάσκαλοι ήταν τέλειοι, θα ήμασταν όλοι ίδιοι... Και αυτό σημαίνει ότι σταματά να παράγεται γνώση. Η καύλα για αυτό που θέλεις να κάνεις είναι πάντα το κίνητρο. (Συγνώμη για τη φράση δεν βρήκα άλλη που να περιγράφει καλύτερα αυτό που θέλω να πω, η ερωτική ηδονή είναι άλλωστε ισχυρότερη από την πλειοψηφία των συναισθημάτων).

Γιατί τα λέω όλα αυτά θα ρωτούσε εύλογα κανείς. Έχω μια αίσθηση ότι ο κόσμος αλλάζει προς κάτι το οποίο μοιάζει με μεγάλο αδερφό. Δεν χρειάζεσαι καμία γνώση παρά μόνο σερβιρισμένη πληροφορία. Μόνο έτσι θα βγάλει παραπάνω φράγκα το αφεντικό. Και εσύ που θες να γίνεις σαν και αυτόν κάθεσαι από κάτω με το στόμα ανοιχτό περιμένοντας να πέσει κανένα ψίχουλο. Αλλά χοντραίνεις κάθε μέρα και πιο πολύ και δυσκολεύεσαι πλέον να χορτάσεις. Το τέλος είναι προφανές...

Για να ελαφρύνω την κατάσταση όπως συνηθίζεται στο τέλος, δίνω ένα λινκ από το οποίο και το παραπάνω σκίτσο. Είναι πασίγνωστο στους απανταχού πιεϊστντίδες με εξαιρετικά καμμένη αίσθηση του χιούμορ. Ακολουθούν References...

Brighton

Εκδρομή στο Brighton. Παρά το κρύο που φάγαμε, άξιζε τελικά. Τελείως διαφορετική φάση από το Λονδίνο, θα έλεγα ότι θυμίζει λίγο μεσογειακή πόλη (έχει και σημαντικό ισπανόφωνο πληθυσμό για όσους ενδιαφέρονται λέω εγώ τώρα...). Πολλά στενάκια και πεζόδρομοι, όμορφα χωμένα και κυρίως καλόγουστα μαγαζιά αν και σε ορισμένα σημεία δεν ξεφεύγει από τη βρετανική κακογουστιά. Αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη χωρίς να έχει και πολλά να δεις. Απλά και μόνο για τους χαλαρούς ρυθμούς της. (Η ποιότητα των φώτο δεν είναι και η καλύτερη μιας και είναι από κινητό, ο φωτισμός δεν βοηθάει επίσης... )

Cult και Trends

Καλησπέρες από τη συχνότητα του themoni.blogspot.com (Κούλα πολύ κωλόπαιδο κτλ κτλ). Όπως φαίνεται και από την εισαγωγή του post το θέμα της σημερινής μας εκπομπής είναι το cult και η επίδραση του στα χαζο-trends που κυκλοφορούν κάθε μέρα. Την αφορμή θα την εξηγήσω αργότερα.

Πολύ "sex pistols" και "γκε-γκε" ακούστηκε τον τελευταίο καιρό, τουλάχιστον όσο ήμουν στην Ελλάδα. Και δε λέω πλάκα έχει και χαβαλές να γίνεται αλλά νομίζω ότι παράγινε το κακό με τη φάση "καλτ". Η αλήθεια είναι ότι τέτοιου τύπου ταινίες έχουν προσφέρει άφθονο γέλιο αλλά η νομίζω ότι ξεφύγαμε από τα συνηθισμένα πριν λίγο καιρό. Τη "φάρσα" με τον τύπο που λέει "τέλος" την άκουσα και εγώ πριν από καιρό, αρκετό πριν γίνει γνωστή. Δεν θα πω ότι δεν γέλασα μόλις την άκουσα και εγώ στη φάση του χαβαλέ. Η συνέχεια είναι γνωστή. Πριν από μερικές μέρες κατάφερα με κάποιο τρόπο και χάζεψα λίγο ελληνική τιβί. Μέσα σε μερικές ώρες πρέπει να άκουσα την επανάληψη του "τέλος" αρκετές φορές, από κάτι πολύ και καλά κουλ(ους) νεοέλληνες μαϊντανούς.

Να υπενθυμίσω ότι στη φάρσα (για όσους δεν θυμούνται καλά) είναι ένας μάγκας που παίρνει τηλέφωνο έναν που υποτίθεται ότι είναι ομοφυλόφιλος και να του λέει ότι του λέει. Αυτό που δεν θυμάται κανείς είναι ότι στο "τέλος" ο τύπος λέει κάτι σαν "κακό είναι μωρή πουστάρα" για το γεγονός ότι δηλώνει ομοφυλόφιλος και τα συναφή. Επιπλέον, πριν από μερικές μέρες μίλαγαν οι "ίδιοι" πάλι στα κανάλια (ακόμη και στις ειδήσεις) για "κτηνωδία" σχετικά με την υπόθεση του τύπου που πέταξε καυτό λάδι σε ένα σκύλο. Δεν είδα όλο το δελτίο αλλά είμαι σίγουρος ότι όλες οι πραγματικές κτηνωδίες (Ιράκ, Αφγανιστάν, Βιρμανία, ο κατάλογος είναι τεράστιος) που εξελίσσονται καθημερινά σε τούτο το μάταιο κόσμο ήταν στον πάτο των ρεπορτάζ μετά από τις ετοιμασίες του Αι Βασίλη και των ξωτικών του , αν βρήκαν και εκεί θέση.

Αυτό που θέλω να πω εν ολίγοις είναι ότι είναι άλλο πράγμα η ηθική και η αξιοπρέπεια και άλλο η ηθικολογία και η σοβαροφάνεια. Αντιπαραβάλω τα δύο αυτά θέματα, που είναι μάλλον ασήμαντα και τα δύο, για να δείξω ότι η καλή μας κοινωνία δέχεται και υποστηρίζει το δίκιο ενός σκύλου (που φυσικά είναι διαστροφή αυτό που έκανε ο τύπος) ενώ ταυτόχρονα γελά με το δικαίωμα του καθένα να δηλώνει ομοφυλόφιλος ή ότι άλλο θέλει. Επαναλαμβάνω ότι και τα δυο θέματα δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρά και δεν θα συγκρίνω κανένα από αυτά με άλλα ουσιαστικά θέματα. Δεν μπορώ να βάλω ποτέ στην ίδια μοίρα το κάψιμο ενός σκύλου με λάδι με το γεγονός ότι υπάρχουν παιδιά 5 και 6 χρονών που δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα για λιγότερο από ένα ευρώ, δολάριο, λίρα (το ίδιο κάνει όταν δεν έχεις να φας...). Και κανενός τα δικαιώματα δε συγκρίνονται με το γεγονός ότι υπάρχουν χώρες σε αυτό τον πλανήτη που το 20% ίσως και παραπάνω του πληθυσμού είναι φορείς του HIV.

Post

Νέο πόστ που ασχολείται και λίγο με το ποστ. Όχι μόνο τη μουσική αλλά τη γενικότερη φάση που περνάει η δική μας γενιά. Αυτό που χαρακτηρίζει τη γενιά μας είναι το ποστ με μια λέξη. Και δεν είναι απλά μια λέξη που χαρακτηρίζει διάφορα μουσικά είδη εμπορικά και μη. Αλλά επιμένω ένας χαρακτηρισμός μια γενιάς κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι λίγο κουραστικό να το εξηγήσω εδώ σε αυτό το μπλογκ αυτό που θέλω να πω αλλά νομίζω ότι η δική μας γενιά αντιμετωπίζει το μέλλον μάλλον με απαισιοδοξία. Σαν όλα να έχουν γίνει ήδη και εμείς να ψαχνόμαστε σαν χαμένοι μέσα σε ήδη υπάρχουσες κλίμακες και ιδέες. Αν δεν καταλάβετε τι θέλω να πω με τα παραπάνω δεν πειράζει γιατί ούτε και εγώ είμαι σίγουρος για αυτά που γράφω και ας λέω ότι έχω άποψη.

Καλός ποστ δίσκος είναι ο τελευταίος των Explosions in the Sky. Πιο κιθαριστικός και πιο μελωδικός από τους άλλους με μεγαλύτερο όγκο στον ήχο ορισμένες φορές σε σημείο παρεξηγήσιμο από τους ποστάδες. Ίσως να μην αρέσει και πολύ στους φανατικούς του είδους αλλά τουλάχιστον είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Ο δρόμος προς το δοκτοριλίκι καλά πάει. Παρόλα αυτά, εκτός από το κυρίως μενού κάνω και ασκήσεις και εργαστήρια στους πρωτοετείς. Είναι πολύ περίεργο όταν σκέφτομαι μερικές φορές το γεγονός ότι μέχρι πριν από λίγους μήνες έκανα ακόμη μαθήματα και εργαστήρια. Πάντως η οργάνωση σε όλα τα επίπεδα εδώ είναι άψογη. Θα παραθέσω ένα μόνο στοιχείο για τη σχολή. Κάθε έτος προπτυχιακών έχει περί τους 60-70 φοιτητές. Δηλαδή όσους πρέπει για να γίνει σωστή δουλειά. Και γίνεται γιατί μπορείς και ξέρεις ποιός είναι καλός και θέλει παραπάνω ερεθίσματα και ποιός λιγότερο και χρειάζεται περισσότερη βοήθεια. Εμένα πάντως στις προπτυχιακές σπουδές μου ελάχιστοι καθηγητές γνώριζαν την ύπαρξη μου και δε νομίζω ότι αποτελώ εξαίρεση...

Χαιρετίσματα από το σκοτεινό Λονδίνο. (Χωρίς πλάκα, η πόλη το χειμώνα είναι σχεδόν πάντα σκοτεινή)

Pics!

Αν αναρωτιέται κανείς τι λείπει από τη φώτο που είμαι εγώ δίπλα στον Τάμεση η απάντηση είναι κιλά από πάνω μου...Οι φώτος είναι μια ευγενική χορηγία του Bob Sap μιας και εγώ δεν πρόκειται ποτέ να τραβήξω φώτος εδώ που ήρθα. Έτσι ρε, τα κρατάω όλα για την πάρτη μου...

News!(?)

Λοιπόν δεν μπόρεσα να αντισταθώ και επιτέλους θα ποστάρω και πάλι. Τι έκανα αυτές τις μέρες; Χμμμ, δέχτηκα επισκέψεις από δυο φίλους (κιοφτέ και bob sap) ξεχωριστά οπότε έκανα και εγώ ένα τουρ στην μικρή μας πόλη και μπορώ να πω ότι συνεχώς ανακαλύπτω νέα πράγματα και δεν είμαι σίγουρος ότι θα σταματήσω να ανακαλύπτω κάποια στιγμή. Οπότε πολλές βόλτες, πολύ περπάτημα και πολλές μπύρες, κυρίως μετά του κιοφτέ.

Το Σάββατο που μας πέρασε έγινε και ο τελικός του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράγκμπυ. Φαντάζομαι οι περισσότεροι δεν το ξέρατε, θα σας ενημερώσω εγώ όμως. Λοιπόν, στον τελικό αγωνίστηκαν Αγγλία εναντίον Νότιας Αφρικής και φυσικά νίκησαν οι Αφρικανοί με 15-6. Από τα λίγα που ξέρω από ράγκμπυ, μιας και θέλω δεν θέλω βλέπω εδώ που έμπλεξα, οι Αφρικανοί ήταν μπάι φαρ καλύτεροι. Οπότε υπήρχε μια σχετική βουβαμάρα το σαββατόβραδο στο Λονδίνο. Τους λυπήθηκα τους καημένους να πω την αλήθεια, όχι τόσο για το ράγκμπυ αλλά για την ήττα απο τη Ρωσία στο ποδόσφαιρο την περασμένη Τετάρτη, η οποία σημαίνει ότι μάλλον η Αγγλία μένει εκτός μιας και το Ισραήλ πρέπει να τους κάνει δωράκι και να νικήσει τη Ρωσία. Το οποίο βέβαια δεν είναι διόλου απίθανο με την ότι να ναι ομάδα της Ρωσίας. Από την άλλη οι γείτονες Σκωτσέζοι είναι έτοιμοι να σηκώσουν τα κιλτ και να δείξουν τον εσωτερικό τους κόσμο στους Άγγλους μιας και μάλλον περνάνε σε έναν όμιλο με Γαλλία και Ιταλία...(φιναλίστ του μουντιάλ για όσους έχουν ασθενή μνήμη).

Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα κάνει ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη. Θέλω να δω αν υπάρχει και μια στο εκατομμύριο περίπτωση να άλλαξε νοοτροπία και ψυχολογία αυτή η ομάδα στα εκτός στο Τσάμπιονς Λίγκ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να απαιτεί νίκη αλλά τουλάχιστον αν φας το γκολ ρε γαύρε κυνήγησε το μπας και πάρεις κανένα χ. Θεωρητικά πάντως το παιχνίδι είναι το δυσκολότερο στον όμιλο.

Η συγγραφή του report συνεχίζεται με πυρετώδεις ρυθμούς (λέμε και καμιά μλκία)...Βασικά το διδακτορικό έχει αρκετή δουλειά και πολύ διάβασμα μιας και δεν συνέχισα να κάνω κάτι ακριβώς πάνω σε αυτό που έκανα στη διπλωματική μου. Ανυπομονώ να μπω και λίγο στο lab όμως μιας και Πιεϊτσντί χωρίς αυτό δεν λέει.

Τι άλλα; Αυτάααα. Μπάι! Ακολουθούν πι-ες...

ps1: Xaberis που ήσουν το Σάββατο το βράδυ και κυρίως με ποιόν/ποιά την ώρα που όλοι έβλεπαν το ευγενές σπορ του ράγκμπυ;;;;;;;;

ps2: Ρε Kωστελέτο που σκατά μπαίνεις φαντάρος, εννοώ σώμα και στρατόπεδο...

WC1X 9EN

Λοιπον, αυτό είναι το πολυπόθητο πόστ που εδώ και καιρό ήθελα να κάνω από το Λονδίνο αλλά δεν είχα προλάβει ή απλά βαριόμουν. Έχω τόσο καιρό να γράψω σε αυτό το μπλόγκ που δεν ξέρω πλέον αν πρέπει να αρχίσω να γράφω σελίδες ή απλά δυο μαλακίες που θα μου έρθουν στο μυαλό τα αμέσως επόμενα λεπτά.

Για το Λονδίνο ότι και να πω είναι λίγο. Και ακόμη και αν ακούγεται κλισέ θα το ξαναπώ. Η πόλη αυτή έχει χίλια πρόσωπα και δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις αν σου αρέσει που ζεις εδώ ή όχι. Δεν θέλω να είμαι σαν αυτούς τους λονδρέζους που λένε πόσο καταπληκτική είναι η πόλη τους όντας κολλημένοι στη μπάρα της παμπ της γειτονιάς τους, ούτε και σαν αυτούς που πάνε στις θεατρικές υπερπαραγωγές της πόλης κάθε παρασκευή για να νιώσουν περισσότερο πολιτισμένοι. Αν θα έπρεπε με μια λέξη να χαρακτηρίσω την πόλη θα έλεγα ότι είναι πανκ. Τίποτα άλλο. Τα πάντα γύρω σου δίνουν αυτή την εντύπωση. Αλλά από την άλλη είναι το Λονδίνο πανκ ή το πανκ είναι το Λονδίνο; Δεν ξέρω.

Έχω κάνει και έχω δει αρκετά αυτόν τον περίπου ένα μήνα που είμαι εδώ. Πολύ λίγα για τα δεδομένα της πόλης και για τα δικά μου. Ο καιρός αυτός πέρασε κυρίως με πράγματα που έπρεπε να κάνω για την προσαρμογή μου εδώ και την εγκατάσταση οπότε μιλάμε για πολλή γραφειοκρατία, κάρτες, τράπεζες, χαρτιά και ένα σωρό άλλες μαλακίες με τις οποίες έχω πειστεί ότι δεν θα τελειώσω ποτέ. Για να πω την αλήθεια δεν έχω βγει και πάρα πολύ (απλά πολύ) ως τώρα κυρίως επειδή δεν μπορώ να παλέψω τα ωράρια που βγαίνει ο κόσμος εδώ αλλά και την κούραση του διδακτορικού.

Το διδακτορικό καλά πάει ως τώρα. Έχω πολύ καλή συνεργασία με τον supervisor μου που είναι εξαιρετικά σημαντικό αλλά δεν έχω κάνει και πολλά πέρα από το να περνάω άπειρες ώρες μπροστά απο papers και άλλα τέτοια ωραία πράγματα. Ελπίζω σχετικά σύντομα να έχω προχωρήσει και να τελειώσω το report που όπως συνηθίζεται κάθε ψάρακας PhD γράφει για το τι θέλει να κάνει.


Πάντως έχω χάσει τη φόρμα μου και δεν ξέρω τι άλλο να γράψω τώρα και γενικά έχω παρακμάσει σαν μπλόγκερ. Μόλις έχω καμιά καλή ιδέα ή κανένα αξιοπρεπές σκηνικό θα το γράψω αμέσως...

ps: Ο Xaberis έχει κωλοχαρεί από τότε που ήρθα αλλά έχει φάει και λίγο κλάσιμο τις τελευταίες μέρες. Σόρυ ρε Xab αλλά μόλις γυρίσεις σου υπόσχομαι ότι θα γίνουν πολλά Σκληρ σκηνικά...

London

Hey!

Αυτό είναι το πρώτο ποστ που κάνω από το Λονδίνο και όπως συνηθίζεται θα έπρεπε να βάλω 5379 φωτογραφίες και να δώσω λεπτομερή αναφορά για όσα έχω κάνει εδω. Από την άλλη δεν πολυγουστάρω να το κάνω αυτό και επιπλέον δεν έχω τραβήξει ούτε μια φωτογραφία. Είμαι ακόμη στη φάση της προσαρμογής αφού δεν έχω εγκατασταθεί ακόμα και τρέχω γενικά για ψιλοδουλειές και ταίζω το τέρας της γραφειοκρατείας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι να ανοίξεις λογαριασμό σε αγγλική τράπεζα. Έχω πάει σε 6 (όλες τις μεγάλες ως τώρα HSBC, Barclays, NatWest...) και μου ζητάνε ότι να ναι από χαρτιά. Και ο καθένας λέει τα δικά του. Κατά τα άλλα καλά

Anyway, αυτά προς το παρόν. Όταν θα αρχίσει ο κωλόκαιρος εδώ θα έχω πιο πολύ όρεξη και χρόνο να γράφω και τίποτα.

ps: Χαμπέρη απλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να πας σε grand-prix της F1 και να φύγεις την πρώτη μισή ώρα!!!! Θα μου πείς εδώ θέλεις να γυρίσεις στην Αθήνα, οπότε τι να περιμένει κανείς;

The Last Supper

Αυτό είναι το τελευταίο ποστ που γράφω από την Αθήνα. Από την προσεχή Τετάρτη θα είμαι Λονδίνο, ποιός ξέρει για πόσο... Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω σε αυτό το ποστ. Απλά γράφω ότι μου κατέβει. Και ίσως αυτός και να είναι και ο λόγος ύπαρξης των μπλόγκ.

Τα συναισθήματα είναι περίεργα. Θα μου λείψουν αυτά που γουστάρω και αναγκαστικά αφήνω πίσω μου αλλά και είναι πολλά που δεν τα γούσταρα και ελπίζω να μην τα ξαναδώ. Και είμαι από αυτούς που γουστάρουν την Αθήνα και τη ζώη της. Σε τέτοιες περιπτώσεις αν αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από την απώλεια θα σε πάρει από κάτω. Είναι το κλασικό παράδειγμα με το ποτήρι που κάποιοι το βλέπουν μισοάδειο και οι υπόλοιποι μισογεμάτο. Η πρόκληση που ακολουθεί σε κάθε περίπτωση είναι μεγάλη και ενδιαφέρουσα. Αν δεν υπάρχει ενθουσιασμός για την αλλαγή τότε αυτή καταλήγει σε δημοσιοϋπαλληλική απόσπαση.

Δεν ξέρω αν όλα όσα πάω να κάνω είναι καλά για μένα και θα μου αρέσουν. Ελπίζω πως ναι, αλλά αν δεν τα δοκιμάσω δεν θα μάθω και ποτέ. Επόμενο πόστ από Λονδίνο λοιπόν και ελπίζω ότι θα είναι αρκετά πιο ενδιαφέρον.

Γειά

Back in Black

Επιστροφή από διακοπές δεν είναι ποτέ καλή επιστροφή! Έτσι λένε οι περισσότεροι. Αυτό θα έλεγα και εγώ αν δεν είχα να φύγω για το Λονδίνο σε μερικές μέρες. Σίγουρα για όλους που θα ξενιτευτούν τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Αλλά ο ενθουσιασμός συνήθως υπερισχύει...

Και ξαφνικά αποκτήσαμε επικαιρότητα μέσα στον Αύγουστο! Εκλογές λέει. Όλοι για άλλη μια φορά θέλουν την ψήφο μας και θα προσπαθήσουν για αυτό. Ας αναλογιστούμε πριν πάμε (πάτε, εγώ μάλλον δεν θα ψηφίσω...) να ψηφίσουμε τι άλλαξε μέσα στα τελευταία χρόνια. Και με ποιά πολιτική κατεβαίνουν τα δυο μεγάλα κόμματα και διεκδικούν την διακυβέρνηση. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι πολιτικές που θέλουν να ακολουθήσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή αυτή του φιλελευθερισμού για τη ΝΔ και αυτή της σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ, είναι αδύνατο να εφαρμοστούν στην Ελλάδα, τουλάχιστον κατά τα ευρωπαικά πρότυπα. Γιατί πάντα οι πολιτικές καθορίζονται από το τι κεφάλαια και τι πόρους έχεις διαθέσιμα. Και η Ελλάδα πάσχει πολύ σε αυτό.

Ο εκσυγχρονισμός του κράτους δεν προχώρησε στο βαθμό που θα έπρεπε, ώστε να επιλέγουμε ελεύθερα πως θα διαχειριστούμε τα πάγια κεφάλαια της χώρας. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν έφεραν λεφτά στα ταμεία του κράτους ή τουλάχιστον δεν υπήρξε σωστή διαχείριση αυτών. Η κρατική περιουσία που έχει πουληθεί δεν έχει φανεί καθόλου στο μέσο πολίτη. Και τα περισσότερα από τα μεγάλα έργα που έγιναν, έγιναν από ιδιώτες με δικαίωμα εκμετάλλευσης για κάποιο χρονικό διάστημα (Ριο-Αντίρριο, Αττική Οδός, Μετρό, Αεροδρόμιο, κα).

Το ελληνικό κράτος είναι ο μεγαλύτερος ληστής του πολίτη που ζεί, εργάζεται και φορολογείται από αυτό. Αποτελούμε ένα μοναδικά αηδιαστικό υβρίδιο μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα. Είμαστε όπου μας συμφέρει ιδιώτες (τιμολόγια ΔΕΗ, ΟΤΕ και άλλα σκατά) αλλά και δημόσιο εκεί που μας συμφέρει (υπηρεσίες ΔΕΗ, ΟΤΕ και τα υπόλοιπα σκατά που λέγαμε πριν).

Δυστυχώς κανένα κόμμα και ποτέ δεν έδωσε στον πολίτη να καταλάβει πως θα εφαρμόσει όλα αυτά που υπόσχεται και να εξηγήσει αναλυτικά το που θα βρεί του αναγκαίους πόρους. Οι έλληνες είναι ιδιωτικά πλούσιοι αλλά δημόσια φτωχοί. Όλα τα άλλα είναι για εσωτερική κατανάλωση.

Ψιλο-Αγχος

Αγαπητό κοινό του χαζο-μπλογκ μου γειά σας!

Επέστρεψα από τη Σύρο και τώρα Αίγιο για μερικές ημέρες οικογενεικών διακοπών! Παρά το γεγονός ότι είναι καλοκαίρι και θα έπρεπε να είμαι πολύ πιο χαλαρός, η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και τόσο...

Ο λόγος είναι ότι από Σεπτέμβρη μετακομίζω στο Λονδίνο για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Αυτό όσο καλό και αν ακούγεται, μου δημιουργεί άγχος! Όχι τόσο επειδή θα αλλάξω χώρα και θα φύγω από το οικογενειακό μου περιβάλλον (...καιρός ήταν, μέχρι και ο Μπομπ Σφουγγαράκης μένει μόνος του...) αλλά επειδή προσπαθώ να κάνω χίλια δυο πράγματα μέσω μειλ και δεν είναι καθόλου εύκολο όσο φαίνεται. Πολλά χαρτιά, αιτήσεις και τέτοιου τύπου γραφειοκρατίες που θέλουν πολύ κάψιμο μπροστά από μια οθόνη πισιού! Ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ πιο εύκολα αν ήμουν ήδη εκεί.

Τεσπά, δεν θέλω να πρήζω και πολύ κανέναν με τα δικά μου. Περάστε καλά το υπόλοιπο καλοκαίρι γιατί έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι οι ξέγνοιαστες διακοπές είναι πλέον πολυτέλεια όσο περνούν τα χρόνια!

Καλά πτυχία σε όσους παλεύουν μέσα στον Αύγουστο για αυτά! Νομίζω ότι είναι μικρή η θυσία μπροστά στο αποτέλεσμα...

Μπάι!

Summertime Reloaded

To themoni έλειψε, γύρισε και θα ξαναλείψει, αυτή τη φορά για τη Σύρο (προτιμώ να ακουω να τη λένε Σύρα, είναι πιο ρεμπέτικο...) και κάποιο άλλο κοντινό νησί, μάλλον την Τήνο αλλά ποιός ξέρει, μπορεί και τη Μύκονο!

Αν θέλετε μια ασχολία αυτές τις μέρες προσπαθήστε να καταρίψετε το ρεκόρ μου (4391) στο χαζοπαίχνιδο του Τεμπελόσκυλου (που αράζει την ουρά του στην Αστυπάλαια ατ δε μόμεντ)...Το ξέρω, μη γελάτε, είχα πραγματικά ανάγκη από διακοπές!!!

Τα αγαθά copies κτώνται!

Την παραπάνω φώτο την πέτυχα στο forum της (πρώην) σχολής μου και είναι πραγματικά το πιο τέλειο post που είδα τον τελευταίο καιρό και έλιωσα στο γέλιο!!! Η φώτο δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog Καφές και Τσιγάρο και αναδημοσιεύτηκε στο forum από τον Μιχάλη (του οποίου το άκρως ενδιαφέρον blog θα βρείτε εδώ)

Σε όσους δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν ότι είναι μέσα σε πλαίσιο είναι αυτά που έγραψαν οι φοιτητές και από κάτω ακολουθούν τα σχόλια του δύστυχου που διόρθωσε αυτά τα γραπτά. (Αντί για φυγόκεντρος γράφει αυγόκεντρος και λόγω του ότι η αντιγραφή έγινε μέσω κινητών κάποιοι έγραψαν Lsti2Tsti-1 δηλαδή L στο τετράγωνο επί T εις την μείον ένα...

Σκοπός αυτού του post δεν είναι τόσο να κράξω αυτούς που αντιγράφουν αλλά τους "φοιτηταράδες" που περηφανεύονται για την ακαδημαική τους μόρφωση και κοροιδεύουν τα "μαργαριτάρια" που προκύπτουν κάθε χρόνο στις πανελλαδικές εξετάσεις...

Summertime!

Το themoni θα απουσιάσει τις επόμενες μέρες για να πάει μια σύντομη τσάρκα στο χωριό του και να κάνει το πρώτο του μπάνιο για φέτος στα παγωμένα νερά της Αχαίας. Για όσους διαβάζουν για την εξεταστική υπομονή και προσπαθήστε να μην αποσυντονίζεστε από τον ήλιο ,τον καιρό και τις αιθέριες υπάρξεις (...ατάκα σταρ τσάνελ...) που παραδόξως μόνο το καλοκαίρι είναι αιθέριες!

Επειδή και εγώ μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες ήμουν φοιτητόνι (χαχα, πλέον δεν είμαι) και ξέρω τι εστί εξεταστική μέσα στο κατακαλόκαιρο (ΕΜΠ ήθελα ο μαλάκας) σας δίνω ένα χαζοπαίχνιδο να περνάτε την ώρας σας στο παρακάτω λινκ (είναι απαράδεκτο παιχνίδι αλλά τουλάχιστον έχει καλοκαιρινό mood) το οποίο είναι μια γραφικά βελτιωμένη εκδοχή εκείνου του παιχνιδιού σε MS-DOS που δυο τεράστια κεφάλια έπαιζαν κάτι σαν βόλει (...ο Μούσελ ξέρει πολύ καλά τι λέω...):

Boom Boom Volleyball

Όσοι δεν ψηθήκατε με αυτή τη μαλακία απλά παίξτε το πιο κολλητικό παιχνίδι σε όλο το διαδίκτυο (αρχαίο αλλά τέλειο):

Escapa!

Cu σε μερικές μέρες! Μπαμπάι!

Yours truly angry mob (...που με διαβάζετε φανατικά...)

Λάιβ Ριπόρτ νο. 3 και αυτή τη φορά έχω και κάτι παραπάνω να γράψω. Δευτέρα βράδυ πήγα στους Kaiser Chiefs αλλά δεν θα είχε πολύ σημασία να γράψω κριτική αν δεν είχα τη δυνατότητα να το παίξω και εγώ ροκσταριλίκι της πλάκας (αν θέλετε λεπτομέρειες ρωτήστε προσωπικά) έστω και για ένα βράδυ. Το λάιν απ της βραδιάς ήτανε pure αλτερνατίβα - μπριτποπίλα: Zebra Tracks, Good Shoes, Long Blondes και Kaiser Chiefs.

Να ξεκινήσω από τους Zebras. Κατ΄αρχήν ήταν το δεύτερο live τους σε φεστιβάλ αλλά ο κόσμος που είχε μαζευτεί ως τότε ήταν ελάχιστος. Γενικά υπήρχε μια αμηχανία στο παίξιμο τους αυτή τη φορά. Τους Good Shoes τους ήξερα λίγο και είχα ακούσει 1 μόνο κομμάτι τους. Καλοί μου φάνηκαν στο στυλ αυτό που πουλάει τρελά στο UK αυτή τη στιγμή. Είναι και νέοι σε ηλικία αλλά φοράνε πολύ τραγικά παπούτσια. Σχετικά τα ίδια και οι Long Blondes αν και είχαν ένα πιο αρτίστικο στυλάκι. Η φροντγούμαν πάντως γυναικάρα! Ο κόσμος μαζεύτηκε μέχρι να βγουν οι Kaiser Chiefs αν και λίγος (πολλά τα καλά λαιβ φέτος και οι διακοπές πλησιάζουν). Γενικά από τους τυπάδες από το Leeds είδα αυτό που περίμενα, δηλαδή μια μπάντα δεμένη με δυνατή σκηνική παρουσία που ακόμη και αν δεν σου αρέσουν δεν μπορείς να μην αποδεχτείς ότι δίνουν καλά λαιβ. Κομμάτια από πρώτο και δεύτερο δίσκο (πολύ πιο μέτριος από τον πρώτο), καλός ήχος αν και θα μπορούσε να είναι πιο δυνατός και γενικά βρώμισε βρετανίλα η βραδιά. Είναι και καλοί τυπάδες πάντως.

Παρατηρήσεις:

1) Πού ήταν η πιτσιρικαρία χθες;

2) Πού ήταν ο κόσμος γενικά χθές; Δε λέει ανοιχτό φεστιβάλ με 1500 άτομα...

3) Το μέρος στο αεροδρόμιο επειδή κάποιοι το έφτιαξαν για αεροπλάνα και όχι για κάρα δεν έχει σήμανση για το που σκατά να πας. Δεν θα έπρεπε η διοργάνωση να έχει έστω 5 κωλοπινακίδες; Την άλλη φορά θα ζητήσουμε οδηγίες από τον πύργο ελέγχου.

Αυτά είχα να πω για το λαιβ. Τις τελευταίες μέρες ζω συζυγικές καταστάσεις που γενικά τις έχω συνδέσει με καλοκαίρι στην Αθήνα και βλέπω άπειρες ταινίες (κυρίως όσες δεν πρόλαβα να δω το χειμώνα). Αν έχω να προτείνω κάτι είναι το Little miss Sunshine και το Volver που είδα σε ντιβιντί. Το πρώτο ανατρέπει πολλές αμερικάνικες χαζοταινίες μη μπορώντας να ξεφύγει από μερικά κλισέ χαζοταινιών, ενώ το Volver είναι δράμα του Αλμοδοβάρ με την ωραία εμμονή του στις γυναίκες. Καλή ταινία σε γενικές γραμμές με πολύ καλές ερμηνείες και το σενάριο με δόση από αρχαία τραγωδία.

Άντε να φύγετε τώρα διακοπές που κάθεστε και διαβάζετε τις μαλακίες μου! Μπάι.

Mπάσκετ - Μπάσκετ

Οι περισσότεροι της ηλικίας μας (20-25 στο περίπου) μεγάλωσαν βλέποντας τον Ολυμπιακό να παίρνει πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο ασταμάτητα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς (έστω και γαύρος όπως εγώ) που να μην έχει ξενερώσει με την κατάσταση αυτή όπως και εγώ. Αντίστοιχα συμβαίνει και με τον Παναθηναικό και το μπάσκετ. Αυτά όσον αφορά τους συλλόγους.

Ωστόσο οι περισσότεροι της γενιάς μας στα άγουρα χρόνια της εφηβείας δεν έπαιζαν τίποτα άλλο εκτός από μπάσκετ (...και το πουλί τους as well...). Και δεν είναι τυχαίο αυτό. Η εθνική στο μπάσκετ είναι η μοναδική ομάδα που έχει καταφέρει τόσα πολλά μέσα σε τόσα χρόνια. Και το σημαντικότερο είναι οι διαρκείς καλές παρουσίες σε όλες σχεδόν τις διοργανώσεις. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που το άθλημα είναι σε τέτοιο επίπεδο στη χώρα μας.

Ποιός δεν έχει σκάσει άπειρες αερόσολες παίζοντας μπάσκετ από τη γενιά μας; Και δεν χάρηκε όταν η εθνική πήρε το ευρωπαικό το 2005; Αν και τότε τα πανηγύρια ήταν πιο ήρεμα από το 2004 και το euro. Και υπάρχει εξήγηση για αυτό. Ποιός θα περίμενε μια εθνική ελλάδος να πάρει ποτέ έστω και μια ευρωπαική κούπα στο ανύπαρκτο ποδόσφαιρο; Και τι ποιότητας μπάλα παίξαμε; Για αυτό και τα έξαλλα πανηγύρια και όλες οι υπερβολές. Ενώ το μπάσκετ έχει μια διαχρονική ποιότητα και για αυτό είναι στη θέση που είναι. Και θα συνεχίσει να είναι λόγω της ποιότητας των παικτών που έχουμε και της ύπαρξης κάποιων ανθρώπων (βλέπε Γιαννάκης). Καλή επιτυχία και στην Εθνική Μπάσκετ στην Ισπανία. Αυτά. Γειά.

Radio Ga Ga

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα αυτό το blog προσπαθώ να γράφω και για αυτά που με χαλάνε και ένα από αυτά είναι η κακή ποιότητα του ραδιοφώνου. Για την τιβί δεν το συζητώ, η σκατούλες που προβάλλονται δεν χρειάζονται σχόλια και δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς πλέον που να βλέπει στα σοβαρά. Όλοι την ανοίγουμε για να χαζέψουμε πλέον.

Το ραδιόφωνο όμως έχει κάτι διαφορετικό από τα άλλα μέσα. Κάποιες εκπομπές έχουν δικό τους χαρακτήρα και άρα φανατικό κοινό. Οι περισσότερες σίγουρα όμως έχουν μπεί εδώ και καιρό στη λογική της playlist. Και εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε το ίδιο τραγούδι (άσχετα αν μας αρέσει ή όχι) 50 φορές τη μέρα. Για αυτό και έχω πάψει να ακούω ραδιόφωνο εδώ και καιρό. Δεν αντέχω να ακούω τα ίδια και τα ίδια όλη μέρα. Και πολλές διαφημίσεις, πάρα πολλές. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που όπως πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα και κυρίως στην κρατική ραδιοφωνία.

Αυτό που με χαλάει περισσότερο από όλα είναι το γεγονός ότι βάζουν μια γλάστρα - ραδιοφωνικό παραγωγό να εκφωνεί ποιό από τα 200 κομμάτια της playlist θα είναι το επόμενο. Αυτός που κάνει εκπομπή δηλαδή δεν έχει καμία δυνατότητα επιλογής και δεν εκφράζεται μέσω της μουσικής του. Σε τελική ανάλυση προτιμώ τους σκυλάδες (δε μιλάω για ελληνο-λαικό-ποπ μιλάω για pure, authentic σκυλάδικο - βλέπε κάτι σταθμούς τύπου 106.7 που ακούν οι ταρίφες τα βράδια) που γουστάρουν αυτό που ακούν παρά τους κοπιαρισμένους, ηλίθιους σταθμούς που απευθύνονται σε τσόκαρα, παντόφλες και άλλου τύπου υποδήματα. Δεν είναι θέμα μουσικής τελικά, γιατί πλέον ο καθένας μας έχει πρόσβαση σε άπειρα πράγματα, αλλά θέμα ποιότητας και νοοτροπίας. Για αυτό μαλάκες των ραδιοφωνικών σταθμών θα κλείσετε σιγά σιγά χωρίς να το πάρετε χαμπέρι. Σκλιρ

CocoRosie

Σαν καλό παιδί και εγώ πήγα εχθές στη συναυλία των CocoRosie που αποτέλεσε μια ακόμη μάζωξη της αθηναϊκής αλτερνατίβας - αβανγκαρντίλας. Οι πόρτες στο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου υποτίθεται ότι θα άνοιγαν κατά τις 8 αλλά ο κόσμος αργούσε να έρθει, ίσως και λόγω της καταιγίδας που προηγήθηκε. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να περιμένω σαν μαλάκας (μιας και πήγα μόνος γιατί είμαι ο δολοφόνος) για πάνω από μια ώρα καθότι πάντα θέλω να βλέπω και το support group! Στο συγκεκριμένο χώρο δεν είχα ξαναπάει αλλά εντυπωσιάστηκα από το φυσικό περιβάλλον γύρω από το θεατράκι.

Anyway, να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος της συγκεκριμένης σκηνής (Antony and the Johnsons, Devendra Banhart, TV on the Radio, etc) γιατί πολύ κουλτούρα έχει πέσει, αλλά οι CocoRosie πιστεύω ότι ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους. Είναι μια μουσική γυμνή από πολλά στολίδια, χωρίς κλισέ και αυτό σίγουρα δίνει μια αυταξία. Ωστόσο, οι αδερφές Casady έχουν την ιδιαίτερη ικανότητα να κάνουν μια ορχήστρα από το τίποτα (αυτό θα το εξηγήσω παρακάτω).

Το support group της βραδιάς δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τους Mary and the Boy. Έχουν κάνει πολλές εμφανίσεις τον τελευταίο χρόνο και γενικά ακούγονται πολύ σαν όνομα. Ήχος που βγαίνει από synth, γυναικείες και αντρικές (ενίοτε) τσιρίδες και μια χορεύτρια στη σκηνή. Δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν αλλά η μουσική τους (σε εμένα τουλάχιστον) βγάζει έναν ιδιότυπο ερωτισμό. Στην συνέχεια βγήκε ένας τυπάκος πάνω στη σκηνή με φαρδί παντελόνι, που σε κάποια φάση σχεδόν του είχε πέσει, πολύ στυλάκι urban kid. Το όνομα του είναι Tez και έπαιζε μίγμα ηλεκτρονικής με hip-hop. Το παράδοξο είναι ότι όλοι οι ήχοι έβγαιναν από το στόμα του!!! Τρομερό παλικάρι, έμειναν όλοι χαζοί με αυτά που έκανε, είπε το "Kiss" και κάποια στιγμή έκανε ταυτόχρονα 3 ήχους παίζοντας ένα κομμάτι που θα ζήλευαν και οι Chemical Brothers!

Είχε πλέον νυχτώσει για καλά και κατά τις 11 και βγήκαν οι Bianca και Sierra με τη συνοδεία άλλων 2 μουσικών και του τυπάκου που ανέφερα παραπάνω να κάνει τα beats. Η ατμόσφαιρα στο θεατράκι ήταν τέλεια για το συγκεκριμένο live αφού λόγω υγρασίας είχε πέσει μια απαλή ομίχλη. H Sierra πότε στην άρπα και πότε στην όπερα ενώ η Bianca εμφανίστηκε φορώντας τη φανέλα του Karl Malone (παλιού θρύλου των Utah Jazz)! Έπαιξαν κομμάτια από όλους τους δίσκους τους (3 LP & 1 EP έχουν) για κάτι παραπάνω από μια ώρα (δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ πλεηλίστ). Οι λάιβ εμφανίσεις των CocoRosie έχουν κάτι το μοναδικό. Τον αυτοσχεδιασμό στην ενορχήστρωση! Σε κάθε συναυλία έχουν διαφορετικό ήχο, γιατί μπορεί να έχουν και διαφορετικά όργανα (αλλά έχουν τον Tez οπότε τα έχουν όλα). Έκαναν και δυο διασκευές, στο You wanna fuck me (από το I wanna fuck you του Akon) όπου η Sierra απέδειξε τις ικανότητες της στο dirty dancing, και στο Turn me on του Kevin Lyttle στο encore!

Γενικά στη συν της βραδιάς οι πολλές γυναίκες και στα ακόμη πιο συν ότι πολλές από αυτές εμφανίστηκαν με μουστάκι!!! Cheers!!!

Διαστροφή

Είμαι εξοργισμένος και λυπημένος ταυτόχρονα, ένα συναίσθημα κάτι σαν αγανάκτηση αλλά η λέξη μου φαίνεται υπερβολικά αδύναμη αυτή τη στιγμή. Όποιος παρακολουθεί τι συμβαίνει απόψε στην Πάρνηθα δεν μπορεί να μην επηρεαστεί σαν άνθρωπος. Η εικόνα τη στιγμή που ΟΛΗ η κορυφογραμμή της Πάρνηθας καιγόταν είναι από τις πλέον φρικιαστικές που έχω δει. Απόψε βγήκα με την κοπέλα μου αλλά δεν άντεξα και φύγαμε μέσα σε 10 λεπτά από εκεί που ήμασταν και πήγαμε έστω και να παρακολουθήσουμε από μακριά τη φωτιά...Το κλίμα έξω ανυπόφορο, γεμάτο κάπνα και στάχτη, δεν μπόρεσα να επικεντρωθώ ούτε για μια στιγμή σε όσα λέγαμε. Αυτό που με ξενέρωσε όμως περισσότερο απόψε και γύρισα σπίτι είναι η στάση όλων μας και πάνω από όλα η δική μου. Όλοι ήμασταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Μια θλιβερή παθητικότητα με μια λεπτή στρώση λαϊκίστικης αγανάκτησης.

Αύριο θα βγουν οι δημοσιογράφοι στα κανάλια και με βαριές και ασήκωτες κουβέντες θα αναζητήσουν τους κατά το λαϊκό αίσθημα υπεύθυνους. Οι εφημερίδες αυτή τη στιγμή ψάχνουν να κάνουν εξώφυλλο τις πιο φρικτές εικόνες που έχουν. Για να τραβήξουν το αδιάφορο βλέμμα αυτού που προσπερνά βιαστικά το περίπτερο. Όλοι θα παλέψουν για να κερδίσουν παραπάνω λεφτά. Φυσικά και όχι για να αποκαταστήσουν την τραγωδία. Και εμείς για άλλη μια φορά παθητικά θα αρχίσουμε να βρίζουμε νωχελικά από τον καναπέ μας τους πολιτικούς, αγνοώντας τη ατομική ευθύνη. Θα χρησιμοποιήσουμε για άλλη μια φορά το ίδιο δημοσιοϋπαλληλίστικο άλλοθι, ότι δεν είναι δική μας ευθύνη, είναι φυσικά των κομμάτων και των πολιτικών και της πυροσβεστικής και γενικά και απροσδιόριστα του κράτους. Πάντα υπεύθυνοι είναι αυτοί που έχουν εξουσία και αξιώματα. Κοινώς αυτοί που έχουν πιο πολλά φράγκα από εμάς...

Προσπάθησα εν βρασμώ ψυχής να σκεφτώ και εγώ σαν μικροαστός που είμαι το ποιός φταίει. Προφανής υπαίτιος είμαι εγώ. Δεν μπόρεσα να βρω κάποιον καλύτερο. Τι έχω κάνει σαν πολιτισμένος άνθρωπος του δυτικού κόσμου –που θέλω να περηφανεύομαι ότι είμαι– για το περιβάλλον; Αλλά ξέρω τι είναι το περιβάλλον για να κάνω κάτι για αυτό; Αυτό που έχω μάθει σαν νεοέλληνας να ορίζω ως βουνό είναι το μέρος στο οποίο έχει χιονοδρομικά, αράχωβες και παϊδάκια με το κιλό. Αυτό που έχω μάθει να ορίζω ως παραλία είναι ο κατειλλημένος από το δίπτυχο ξαπλώστρα – ομπρέλα χώρος που λιάζομαι σαν σταφίδα λανσάροντας όσο πιο πρόστυχα μπορώ τον εαυτό μου. Περιβάλλον είναι οτιδήποτε δεν ανήκει στον αστικό τρόπο ζωής μας. Αντιστράφηκαν εδώ και καιρό οι ρόλοι. Διαστροφή.

Από μεθαύριο όλοι θα έχουμε ξεχάσει τις πυρκαγιές. Θα εξακολουθούμε να παρακολουθούμε τους γάμους της κάθε τραγουδιάρας μέχρι να ξεσπαθώσουμε και πάλι με το επόμενο γεγονός που θα συνταράξει τη νάρκωση του καναπέ μας (οι πιο κουλτουριάρηδες από μας θα γράφουν και μαλακίες στα blogs τους και στα απανταχού fora). Οι πολιτικοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι θα κάνουν ένα διάλειμμα από το σόου των ημερών για να δειπνήσουν και αυτοί οι λιμασμένοι όλοι μαζί παρεούλα με τους χρηματοδότες τους. Θα συνεχίσουν να αοριστολογούν οι επιστήμονες για την επικείμενη καταστροφή του περιβάλλοντος. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πόσο εγωιστές είμαστε όσοι ακολουθούμε το δυτικό τρόπο ζωής. Που τόσα χρόνια αλαζονικά βιάζουμε τη Γη. Και τώρα που και άλλοι θέλουν να μας μιμηθούν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής (σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και πρότυπα όμως!) εμείς διατεινόμαστε πως ο πλανήτης έχει μερικά χρόνια ζωής ακόμη. Ύβρις...

Τη στιγμή που γράφω αυτά βλέπω από το μπαλκόνι μου το βουνό να καίγεται. Και ίσως τα γράφω αυτά γιατί δεν θέλω να αντικρύζω αυτό το θέαμα. Δεν έχω τη δύναμη να πάω εκεί και να βοηθήσω όπως πρέπει. Καίγεται ένα βουνό και όχι ένα οποιοδήποτε αλλά αυτό που είναι δίπλα μου και εγώ δεν κάνω τίποτα για αυτό. Τι να περιμένω από τους υπόλοιπους; Το χειρότερο από όλα είναι ότι απόψε όποιος και να κοιτάξει από το παράθυρό του προς το βουνό την ίδια εικόνα θα δει.

ΥΣ: Παρακαλώ όποιον διάβασε τα παραπάνω –τουλάχιστον για την επόμενη φορά– να μη βγεί στις παραλίες με την ελπίδα να εμφανιστεί στα ρεπορτάζ κώλων και κοιλιακών. Και αν γίνεται να μην κάνει για άλλο ένα Σαββατοκύριακο επιδρομή στις ορεινές χασαποταβέρνες. Ας προσπαθήσουμε έστω και μια φορά να αναλογιστούμε τι γίνεται γύρω μας. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι σε μερικά χρόνια θα είμαστε περήφανοι αν τα παιδιά μας αποκτήσουν μια υπερπολυτελή βιλάρα στο in προάστιο της Πάρνηθας.

Sublime

Μια από τις αγαπημένες μου καλοκαιρινές μπάντες που ακούω ανελλιπώς τον τελευταίο καιρό (αλλά και πολλά από τα προηγούμενα καλοκαίρια) είναι οι Sublime. Η ανακάλυψη τους οφείλεται στον Μανωλάκη αλλά και να μην ήταν αυτός κάπου τους έχει πάρει το αυτί όλων μας καθώς έχουν άπειρα γνωστά κομμάτια (What I Got, Santeria, Caress me Down, κτλ)

Αυτό που είχαν καταφέρει οι Sublime είναι μεταφέρουν το καλιφορνέζικο κλίμα στη μουσική τους συνδυάζοντας hip-hop, reggae, ska, dub και punk με μοναδικό τρόπο. Να πω εδώ ότι γενικά δεν ακούω καθόλου hip-hop και reggae. Η μουσική τους σου δημιουργεί εξαιρετικά καλή διάθεση και σε κάνει να θες να κόψεις την οροφή του αυτοκινήτου σου και να το κάνεις κάμπριο. Άλλο χαρακτηριστικό της μπάντας είναι ότι ενσωματώνει πολλά τμήματα από άλλα κομμάτια συγκροτημάτων (από Led Zeppelin μέχρι George Clinton). Η μπάντα διαλύθηκε το 1996 έχοντας κάνει 3 μόνο δίσκους. Και αυτό γιατί ο τραγουδιστής, κιθαρίστας και γενικά η ψυχή της μπάντας, Bradley Nowell, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης λίγες μέρες αφότου παντρεύτηκε και μερικούς μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού του! Ειλικρινά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ξενερώνω απίστευτα με αυτά τα σκατά που κυκλοφορούν και τα παίρνουν διάφοροι...

life is too short so love the one you got cause you might get run over or you might get shot

Friend (Re)Quest

Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στους αγαπητούς φίλους μου για τους οποίους θα γράψω πέντε μαλακίες σε αυτό το blog! Ξεκινάμε:

• Καταρχήν θα πρέπει να εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στο αγαπητό Τεμπελόσκυλο που τις δύσκολες αυτές ώρες είναι στα Γιάννενα και διαβάζει ασταμάτητα. Υπομονή η εξεταστική θα τελειώσει και ναι όταν έρθεις Αθήνα θα λιώσουμε στο ποδήλατο (όταν με το καλό το φτάξω) και θα ξεφουσκώσουμε όλα τα λάστιχα από τα τζιπ της φτωχογειτονιάς μας...
• Εσύ ρε Κωστελέτο εκεί στην Πράγα που βόσκεις και έχεις χαθεί;;; Θα σε βάλω τιμωρία να διαβάζεις ασταμάτητα το blog μου μέχρι τελικής πτώσης! Μαλάκα επικοινώνησε να κανονίσουμε τίποτα για διακοπές...
• Ο αγαπητός και μη εξαιρεταίος προφήτης του sklir παρακαλείται να παραμείνει στο Λονδίνο για να περάσει τα επόμενα χρόνια καλύτερα και από την Ίο και να δει όσα δεν έχει δει μέχρι τώρα. Εσύ θα χάσεις...
• Τα σέβη μου να εκφράσω στον φίλτατο Πανέα ο οποίος ψάχνεται και πειραματίζεται με κλασικές πλέον φόρμες και έχει δύο πανέμορφα κομμάτια που θα τα βρείτε εδώ.
• Last but not least αγάπη μου δεν σου συμπαραστέκομαι που διαβάζεις, υπό την ιδανική για πνευματική εργασία θερμοκρασία των μόλις 40 βαθμών, γιατί δεν χρειάζεται!!! Ξέρω ότι έχεις συνηθίσει πλέον το πολύ διάβασμα αλλά υπόσχομαι και καλύτερες μέρες σε κάποιο από τα κυκλαδονήσια και φέτος!!!

Αυτά τα ολίγα και άντε να μαζευόμαστε σιγά - σιγά γιατί δεν την παλεύω άλλο στην Αθήνα και θα σας κλάσω όλους και θα πάω διακοπές μόνος μου! (δεν είναι κακή ιδέα εδώ που τα λέμε...)

Ημέρα Μουσικής

Λοιπόν, 21 Ιουνίου, Ημέρα Μουσικής σήμερα και για όποιον εχει επιζήσει από τη ζέστη και μπορεί να επιβιώσει στο κέντρο της Αθήνας με τέτοιες θερμοκρασίες καλό θα ήταν να κάνει έστω και μια γύρα από τις σκηνές που υπάρχουν σε διάφορες κεντρικές πλατείες και όχι μόνο της πόλης. Το πρόγραμμα μπορεί να κατατοπίσει περισσότερο. Στο site, το οποίο μάλιστα είναι και αρκετά ενημερωτικό μπορείτε να βρείτε και τα live που θα γίνουν και σε άλλες πόλεις.

Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πριν από μερικά χρόνια ότι η Αθήνα μπορεί μέσα σε μια βραδιά να φιλοξενεί τόσες πολλές σκηνές και τόσες ετερόκλητες μουσικές. Κάποια πράγματα άλλαξαν αρκετά προς το καλύτερο. Εγώ πάντως θα πρότεινα να ξεκολλήσουμε από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μας και να αντιληφθούμε ότι η μουσική είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη (...σαν το άγιο πνεύμα ενα πράγμα...) και τα γούστα πολλά και διαφορετικά. Είναι μια καλή ευκαιρία να ανοίξουμε τα αυτιά μας σε νέα πράγματα απόψε και δεν χάθηκε ο κόσμος αν ακούσουμε και κάτι που δεν μας αρέσει...

Σόρι πάντως που πόσταρα αργά για το όλο event!

Μπά μπαι!

Ζωή - Ποδήλατο

Θεωρώ την Αθήνα ωραία πόλη κυρίως επειδή πάντα κάτι συμβαίνει και δεν σε αφήνει ποτέ να κοιμηθείς νωρίς, ειδικά το καλοκαίρι. Τα καλά της θα τα πούμε (ελπίζω) μια άλλη φορά. Θέλω αυτή τη φορά να μιλήσω για κάτι που με κάνει και μισώ την Αθήνα και είναι η οδική συμπεριφορά των Αθηναίων. Λοιπόν, όταν βγαίνουμε –που το κάνουμε υπερβολικά συχνά με το τουτού μας– στο δρόμο πιστεύω ότι φερόμαστε σαν ζώα. Ότι έχουμε την καλύτερη σχέση με το όχημα μας και τη χειρότερη με όλα τα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Συγγενικό μου πρόσωπο, πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι έχει να μπεί σε ΜΜΜ πάνω από 25 (!!!) χρόνια. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι μένει και σε μια από τις πλέον κεντρικές συνοικίες της Αθήνας που απέχει 3 ολόκληρες στάσεις από το κέντρο με το Μετρό. Λοιπόν, από κάτι τέτοια συμπεραίνω ότι σαν λαός είμαστε τεμπέλαροι και ειδικά οι νέοι. Βαριόμαστε να κάνουμε και την παραμικρή κίνηση (Περπάτημα – Ποδήλατο) που θα μας βοηθήσει να κάψουμε και καμιά θερμίδα. Δεν δέχομαι ενστάσεις σε αυτό, κανένας Έλληνας δεν είναι πρόθυμος να ξεβολεύεται από το αναπαυτικό κάθισμα του οδηγού (κατά προτίμηση...).

Έχετε δει ποτέ καμία υποψήφια κυβέρνηση στην Ελλάδα να υπόσχεται ότι θα βελτιώσει τις υπηρεσίες που παρέχουν οι αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες; Φυσικά και όχι, όλοι για αυτοκινητόδρομους 17 λωρίδων κάνουν υποσχέσεις και διαγαλαξιακές εθνικές οδούς για να πηγαίνουμε γοργότερα στο χωριό μας (...εκλογική περιφέρειά μας...) και να τρώμε τα κοψίδια μας (...ψηφίζουμε τους πολιτικούς των μεγάλων έργων...). Και αυτό γιατί κανείς μας δεν ενδιαφέρεται για τα ΜΜΜ. Το άλλοθι μας είναι: «Ε, αφού είναι χάλια οι συγκοινωνίες». Ναι, η ποιότητα των συγκοινωνιών δεν είναι ικανοποιητική (χάλια δεν είναι) αλλά έχει βελτιωθεί αισθητά και παίρνει πολλή βελτίωση ακόμη. Το Μετρό της Αθήνας είναι γρήγορο, καθαρό, πολιτισμένο και κυρίως φθηνό. Οι υπηρεσίες των λεωφορείων θεωρώ ότι έχουν τελείως λάθος σχεδιασμό και για αυτό δεν λειτουργούν αποδοτικά, για το Τραμ δεν το συζητώ, είναι για να παίζουν οι μαθητές και οι συνταξιούχοι...Το χειρότερο από όλα όμως δεν είναι τα ίδια τα ΜΜΜ και αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για αυτά αλλά εμείς που σαν πολίτες υποτιμάμε τη λειτουργικότητα τους, δεν τα χρησιμοποιούμε και παίρνουμε το κάρο μας και πάμε πάντα κάπου αλλά μόνοι μας.

Ευτυχώς κάποιοι συμπολίτες μας έχουν καταλάβει τις αρνητικές συνέπειες, ιδιαίτερα στο περιβάλλον, που προκαλούνται από την υπερβολική χρήση του ΙΧ και την έχουν δει ποδηλατικά (εδώ οι καυλόγκαζοι γελάνε - ότι δεν καίει βενζίνη δεν μας κάνει...). Βασική διεκδίκηση πολλών ποδηλατοπορειών που έχουν διοργανωθεί είναι να επιτραπούν τα ποδήλατα σε όλα τα ΜΜΜ τη στιγμή που σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις το ποδήλατο είναι εξαιρετικά δημοφιλές.

Τι να κάνουμε, ας ελπίσουμε ότι και εμείς κάποια στιγμή θα γίνουμε και εμείς Άμστερνταμ. Και δεν εννοώ μόνο τα ποδήλατα...

ps: Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γίνει με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι Σαλονικιοί θα εξακολουθούν να προτιμούν το ΙΧ τους. Αν όχι (το οποίο και ελπίζω) τότε θα αλλάξει αρκετά προς το καλύτερο αυτή η πόλη.

Emo

Η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι:

Στη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών, αν θυμάμαι καλά, βρεθήκαμε ένα βράδυ στο Decadence με καλή παρέα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο το group που ήταν έτοιμο για πολλά εκείνο το βράδυ κατέφτασε αρκετά νωρίς έξω από το ιστορικό μαγαζί των Εξαρχείων, κατά τις 12 παρά. Από ότι φαίνεται ήταν μεγάλη η επιθυμία της παρέας να ξαναζήσει παλιές καλές εποχές εκείνο το βράδυ, η ώρα προσέλευσης και η επιλογή του μαγαζιού είναι ενδεικτική. Στο σημείο αυτό θα κάνω μια παρένθεση για το αγαπητό (;;) Deca. Προσωπικά τουλάχιστον, στο συγκεκριμένο -μπαρ, club δεν ξέρω πως να το πω- μάλλον έχω περάσει μερικές από τις καλύτερες αλλά και χειρότερες εξόδους της ζωής μου. Δεν ξέρω αν πλέον μου αρέσει να πηγαίνω ή όχι, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει (κλείνει η παρένθεση). Έχοντας φτάσει νωρίς έξω από το Decadence, η παρέα μπήκε στον βαθύτατο προβληματισμό του μπαίνουμε - δεν μπαίνουμε, και αν είναι άδειο και αν είναι μούφα απόψε, μήπως να πάμε κάπου αλλού...Παρακείμενη στη βαθυστόχαστη αυτή συζήτηση ήταν μια κοπελίτσα γύρω στα 17 που μιλούσε στο κινητό της. Ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια που ήθελε να μεγαλώσει γρήγορα. Κάποια στιγμή και αφού η κοπέλα είχε τελειώσει το τηλέφωνο o φίλτατος Θάνος αποφασίζει να ρωτήσει για το τι παίζει μέσα και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

- Έχει καθόλου κόσμο μέσα;
- Μπα, εγώ με δυο φίλους μου είμαι...Α, είναι και κάτι μοκοράδες μέσα, αυτοί είναι όλοι!

και χαλαρότατα μπαίνει μέσα και έχουμε μείνει εμείς μαλάκες προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε τι είπε! Να τονίσω ότι οι ηλικίες της παρέας ήταν από 20 ως και 23! Όχι και συνταξιούχοι δηλαδή. Τέλος πάντων, μετά από αρκετό brainstorming κατάλαβα ότι η κοπελίτσα εννοούσε τους τύπους που ακούνε emo (μπάντες τύπου My Chemical Romance, Fall Out Boy, Panic! at the Disco κτλ...). Σιγουρεύτηκα για την μαντεψιά μου όταν μπήκαμε μέσα και είδαμε την παρέα αυτή! Ξέρετε μακριές φράντζες, μαύρα στενά ρούχα, piercing στα χείλη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι αυτοί οι τύποι φτιάχνουν μανιωδώς τις φράντζες τους, ισιώνοντας τις όσο περισσότερο μπορούν!

Με αφορμή αυτό το περιστατικό προσπάθησα να ψάξω και λίγο αυτό το μουσικό στυλ και είδα ότι είναι ότι πιο δημοφιλές παίζει σε αυτές τις ηλικίες (14-18). Μέχρι και βιντεοκλίπ στο -χωρίς άποψη για μουσική- Mad tv είδα και μάλιστα πολλά. Από εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι μια απλή υπόθεση το emo αλλά μάλλον η κότα με τα χρυσά αυγά για αυτούς που την εκμεταλλεύονται. Τι πουλάει δηλαδή: εφηβικό συναίσθημα, εύκολη μελωδία, οργισμένες αλλά ανοργασμικές κιθάρες, ψιλομαυρίλα...Ότι πρέπει δηλαδή για σήριαλ τύπου "εφηβικές καψούρες"!!! Οn a second thought, που λέμε στο χωριό μου μάλλον κατάλαβα γιατί δεν είχε καν αγγίξει κανέναν της ηλικίας μας (μιλάμε για +4 με 5 χρόνια). Γιατί απευθύνεται σε εφήβους! Και εμείς είμαστε έξω από το target group αυτής της επιχείρισης...

Μετά από μερικές μέρες οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν διαβάζοντας το blog του Γιάννη Πετρίδη. Διαβάζοντας εδώ πηρα μια γεύση για το τι παίζει...

Λάιβ Ριπόρτ Νο 1

Χθες βράδυ σαν καλό παιδί και εγώ βρέθηκα στο Gagarin 205 για liveακι. Αφορμή ήταν η φιέστα που διοργάνωνε το περιοδικό Centro. Για να μη λέω και μούφες στο πολυπληθές κοινό μου (μέχρι τώρα μόνο το τεμπελόσκυλο έχει αξιωθεί να με διαβάσει) μέχρι χθες αγνοούσα την ύπαρξη του περιοδικού. Το έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου στο live. Μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον κυρίως επειδή έχει μεγάλη ποικιλία στην ύλη. Η αλήθεια είναι ότι πήγα χθες στο live πιο πολύ για να δω δυο συγκεκριμένες μπάντες τις οποίες και έχω ξαναδεί. Μιλάω για τους Sugah Galore και τους Zebra Tracks. Δυστυχώς ο κόσμος άργησε να μαζωχτεί και η πρώτη μπάντα ξεκίνησε κατά τις 10+. Οπότε οι φίλτατοι zebras βγήκαν κατά τις 2 μπροστά σε 100 άτομα...Και τα έσπασαν όλα! Δυστυχώς οι δυνάμεις μου δεν ήταν αρκετές για να μείνω κι άλλο στο Gagarin και δεν πρόλαβα τους Sugah Galore οπότε πρακτικά αυτό που διαβάζετε είναι το χειρότερο live report που έχει γραφτεί. Ωστόσο τσεκάρετε οπωσδήποτε τις δυο μπάντες αυτές, νομίζω ότι ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες της πρώτης ελληνικής γενιάς του myspace. Είναι νέοι, πολύ άνετοι πάνω στη σκηνή, με δικό τους ήχο και καλή διάθεση για αυτό που κάνουν.

Το κακό με την όλη φάση του myspace (γιατί πάντα μου αρέσει να γκρινιάζω) είναι ότι οι μπάντες που βασίζονται σε αυτό καίγονται σχετικά γρήγορα. Και αυτό ίσως επειδή ο κόσμος ψάχνει πάντα κάτι καινούριο να ακούσει και για αυτό μια μπάντα με παρουσία 4-5 χρόνων μπορεί να θεωρούνται πάλιουρες και ξεπερασμένοι. Από την άλλη όμως δίνεται μια ευκαιρία στον καθένα μας να ακούσει μια μπάντα παραδοσιακής μουσικής από τα προάστια της Κουάλα Λουμπούρ που φυσιολογικά δεν θα ακουγόταν ούτε στην ίδια την Κουάλα Λουμπούρ.

Καλά ψαξίματα λοιπόν στο μαισπέις και να πηγαίνουμε σε κανένα δισκοπωλείο που και που, ε;

Μπαμπάι.

Anti - Starbucks / All hail Starbucks

Λοιπόν σήμερα θα γράψω για κάτι που εδώ και καιρό θα ήθελα να το έχω πεί στο ευρύ κοινό αλλά δεν μου έχει κάτσει ακόμη. Προφανώς και έχετε ακούσει τα Στάρμπακς και ίσως μάλιστα να παίρνετε τον καφέ σας εκεί απολαμβάνοντας το ήσυχο κλίμα, την άκαπνη ατμόσφαιρα, τον ποιοτικό καφέ και την απαλή πλην αδιάφορη μουσική που ακούγεται κάπου στο βάθος εμπνέοντας μια γενικευμένη αίσθηση χαλαρότητας. Ε, δεν τα μπορώ καθόλου!!! Και αυτά και όλους τους υπόλοιπους κλώνους τους. Αρνούμαι να πάω και πολύ περισσότερο να αποδεχθώ την όλη λογική που διέπει αυτή την ψευτομοντέρνα αντίληψη περί του ροφήματος του καφέ.

Αλήθεια αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα καταστήματα ξεφύτρωσαν μέσα στα λίγα χρόνια που λειτουργούν στην Ελλάδα; Το ξέρω, έχει γεμίσει ο τόπος! Πιο πολλά και από τα περίπτερα έχουν γίνει. Να σας κάνω άλλη μια ερώτηση; Εχετε δεί ποτέ διαφήμιση των Στάρμπακς; Όχι, ε; Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: «Πως σκατά έπιασαν αυτά τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα;» Έλα ντε!

Λοιπόν επειδή πολλές ερωτήσεις έκανα θα αρχίσω τις καταφάσεις από εδώ και πέρα. (Πιο πολύ για αρνήσεις το κόβω αλλά τέλος πάντων...). Λοιπόν, εγώ προσωπικά δεν πίστευα ποτέ ότι τα Στάρμπακς θα εξαπλώνονταν τόσο γρήγορα και με τόση επιτυχία. Μην το λέτε εύκολο, γιατί καταναλώνουμε αρκετό καφέ αλλά πολύ περισσότερο έχουμε μάθει και με εντελώς διαφορετικό τρόπο να τον απολαμβάνουμε. Κύριο συστατικό του «ελληνικού» καφέ δεν είναι ούτε οι κόκκοι, ούτε η ζάχαρη, ούτε καν το νερό αλλά η καλή διάθεση και η σωστή παρέα. Γενικά, η κουλτούρα του καφέ μας είναι πολύ διαδεδομένη. Εσείς, όταν έχετε ανάγκη να μιλήσετε με ένα φίλο σας ή απλά να συζητήσετε κάτι με την παρέα σας που πάτε (πάλι ερώτηση...); Μη μου πείτε στην pub “The White Goose” για κανά δυο μπύρες! Αφού στις περισσότερες από τις κλασικές πατροπαράδοτες καφετέριες γίνεται χαμός από το πρωί μέχρι και το βράδυ. Το πρόγραμμα εκεί περιλαμβάνει φραπεδιά, ενίοτε φρέντο ή φρεντοτσίνο αλλά και όλα τα υπόλοιπα που λήγουν εις –τσίνο και κλίνονται όπως το φρεντοτσίνο, τάβλι, πολύ κάπνα, δυνατά γέλια και ψιλοκοζάρισμα μεταξύ των θαμώνων (πάντα φορώντας το γυαλί ηλίου εννοείται...). Όλα όσα δεν υπάρχουν δηλαδή σε ένα οποιοδήποτε Στάρμπακς!

Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι όσοι δεν γουστάρουν την καφετέρια πάνε στα Στάρμπακς. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι στα Στάρμπακς πάνε όσοι δεν γουστάρουν τον υπόλοιπο κόσμο που κάθεται στη μέση ελληνική καφετέρια, το λαό που λέμε ρε παιδί μου. Και ότι καθήμενοι σε αυτά έχουν ένα αβαντάζ, ανήκουν σε μια κάστα υψηλότερη από τους άλλους. Αλήθεια, πολλοί κυκλοφορούν με καφέ από τα Στάρμπακς κρατώντας τον όσο πιο επιδεικτικά γίνεται! (κατά προτίμηση με ελαφρώς παρατεταμένο χέρι λυγίζοντας με χάρη το καρπό...)

Τώρα την ανωτερότητα που αισθάνονται όσοι πληρώνουν 5€ για έναν εσπρέσσο με γάλα ο οποίος μάλιστα σου σερβίρεται σε πλαστικό, άντε χαρτονένιο στην καλύτερη, ποτήρι με την επωνυμία της αλυσίδας πάνω του, αφού έχεις περιμένει για κάμποση ώρα στην ουρά δεν μπορώ να την καταλάβω. Ίσως τελικά είναι η δυσανάλογη με τις υπηρεσίες τιμή αυτή που κάνει τη διαφορά, η οποία μάλιστα είναι πιο έντονη στο εξωτερικό, αφού στην Αθήνα κάθε καφετέρια που σέβεται τον εαυτό της έχει τον καφέ τουλάχιστον 3€. Δηλαδή θέλω να πω ότι στην τελική τα Στάρμπακς δεν είναι και πολύ ακριβότερα από τις υπόλοιπες καφετέριες (στην Αθήνα τουλάχιστον) άρα τι είναι αυτό που τα κάνει τόσο δημοφιλή πλέον; Η απάντηση είναι προφανής: Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου ξεχωριστά και όχι να είμαστε απλά ένα μόριο της ισοπεδωτικής μάζας. Και τελικά δεν είναι το χρήμα αυτό που επηρεάζει τις ανθρώπινες συμπεριφορές πλέον, αλλά η εικόνα που εκπέμπει ο καθένας μας προς το σύνολο, ιδιαίτερα η καταναλωτική.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι του marketing της Στάρμπακς μπόρεσαν να δουν λίγο πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Είναι ίσως η πρώτη εταιρεία πώλησης προιόντων ευρείας κατανάλωσης - μετά τις τράπεζες με την εύκολη διακίνηση του πλαστικού χρήματος - που εκμεταλλεύτηκε την ιδέα της καταναλωτικής εικόνας. Και γλίτωσαν και πολλά λεφτά από τις διαφημίσεις! Δικαιωματικά τους αξίζουν συγχαρητήρια!

PS: Αν δεν έχετε δει το επεισόδιο του Southpark με τα υποτιθέμενα Στάρμπακς (που για ευνόητους λόγους ονομάζονται Χάρμπακς) πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε!!!

Πρώτο Post

Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο post μου στο blog που αποφάσισα να ξεκινήσω. Δεν θα ήθελα από την αρχή να αναλωθώ στα κλισέ του τύπου "Δεν με ενδιαφέρει ποιός θα διαβάσει αυτό το blog, εγώ το κάνω για την πάρτη μου κτλ..." γιατί φυσικά και με ενδιαφέρει ποιός θα το διαβάσει και για αυτό μπήκα στον κόπο (...) άλλωστε και να το ξεκινήσω. Και πρωτίστως με ενδιαφέρει να το διαβάζουν αυτοί που θέλω αλλά γενικά όσοι πιστοί προσέλθετε, το πολύ πολύ να χάσετε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σας (ο οποίος υποψιάζομαι ότι θα πρέπει να είναι άπλετος για να καταλήξετε σε αυτό εδώ το blog).

Υπάρχουν στιγμές που διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό (;) μου αλλά δεν μένουν για πολύ. Μπορεί να σχετίζονται με ότι άσχετο μπορείτε να φανταστείτε και να μην υπάρχει κανένας ειρμός ανάμεσα σε αυτές. Ε, αυτά έχω, αυτά θα γράφω, τι να κάνουμε μην περιμένετε και τίποτα φιλοσοφίες! (η λέξη φιλοσοφίες στον πληθυντικό συχνά χρησιμοποιείται για να υποτιμήσει την έννοια που εκφράζει, το είχατε σκεφτεί αυτό;)

Οι περισσότεροι που έχουν τραγικά πολύ ελεύθερο χρόνο (όπως εγώ) συνήθως βρίσκουν τέτοιες ασχολίες για να τον γεμίσουν. Αν μάλιστα είναι και κομπιουτερόπληκτα φοιτητόνια συνήθως το ρίχνουν στο Linux με ότι συνεπάγεται αυτό για την ψυχική τους υγεία...(κάποια στιγμή θα ήθελα να το κάνω και εγώ αλλά που να βρεθεί χρόνος με το blog που έμπλεξα...)

Αυτά που θα γράφω εδώ (ελπίζω) θα είναι ότι μου κάνει εντύπωση από τα θέματα της επικαιρότητας ή απλά καμιά σαβούρα που βρήκα στο δίκτυο. Θα προσπαθήσω να γράφω για μουσική, κινηματογράφο, συναυλίες, ταξίδια, κανένα καλό μαγαζί που πήγα ή απλά για παπαριές. Για να είμαι ειλικρινής, το τελευταίο ίσως είναι και το αγαπημένο μου αφού πουθενά αλλού δεν μπορείς να δημοσιεύσεις τόσες πολλές μαλακίες μαζεμένες!

Προς το παρόν Cheers!