Διαστροφή

Είμαι εξοργισμένος και λυπημένος ταυτόχρονα, ένα συναίσθημα κάτι σαν αγανάκτηση αλλά η λέξη μου φαίνεται υπερβολικά αδύναμη αυτή τη στιγμή. Όποιος παρακολουθεί τι συμβαίνει απόψε στην Πάρνηθα δεν μπορεί να μην επηρεαστεί σαν άνθρωπος. Η εικόνα τη στιγμή που ΟΛΗ η κορυφογραμμή της Πάρνηθας καιγόταν είναι από τις πλέον φρικιαστικές που έχω δει. Απόψε βγήκα με την κοπέλα μου αλλά δεν άντεξα και φύγαμε μέσα σε 10 λεπτά από εκεί που ήμασταν και πήγαμε έστω και να παρακολουθήσουμε από μακριά τη φωτιά...Το κλίμα έξω ανυπόφορο, γεμάτο κάπνα και στάχτη, δεν μπόρεσα να επικεντρωθώ ούτε για μια στιγμή σε όσα λέγαμε. Αυτό που με ξενέρωσε όμως περισσότερο απόψε και γύρισα σπίτι είναι η στάση όλων μας και πάνω από όλα η δική μου. Όλοι ήμασταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Μια θλιβερή παθητικότητα με μια λεπτή στρώση λαϊκίστικης αγανάκτησης.

Αύριο θα βγουν οι δημοσιογράφοι στα κανάλια και με βαριές και ασήκωτες κουβέντες θα αναζητήσουν τους κατά το λαϊκό αίσθημα υπεύθυνους. Οι εφημερίδες αυτή τη στιγμή ψάχνουν να κάνουν εξώφυλλο τις πιο φρικτές εικόνες που έχουν. Για να τραβήξουν το αδιάφορο βλέμμα αυτού που προσπερνά βιαστικά το περίπτερο. Όλοι θα παλέψουν για να κερδίσουν παραπάνω λεφτά. Φυσικά και όχι για να αποκαταστήσουν την τραγωδία. Και εμείς για άλλη μια φορά παθητικά θα αρχίσουμε να βρίζουμε νωχελικά από τον καναπέ μας τους πολιτικούς, αγνοώντας τη ατομική ευθύνη. Θα χρησιμοποιήσουμε για άλλη μια φορά το ίδιο δημοσιοϋπαλληλίστικο άλλοθι, ότι δεν είναι δική μας ευθύνη, είναι φυσικά των κομμάτων και των πολιτικών και της πυροσβεστικής και γενικά και απροσδιόριστα του κράτους. Πάντα υπεύθυνοι είναι αυτοί που έχουν εξουσία και αξιώματα. Κοινώς αυτοί που έχουν πιο πολλά φράγκα από εμάς...

Προσπάθησα εν βρασμώ ψυχής να σκεφτώ και εγώ σαν μικροαστός που είμαι το ποιός φταίει. Προφανής υπαίτιος είμαι εγώ. Δεν μπόρεσα να βρω κάποιον καλύτερο. Τι έχω κάνει σαν πολιτισμένος άνθρωπος του δυτικού κόσμου –που θέλω να περηφανεύομαι ότι είμαι– για το περιβάλλον; Αλλά ξέρω τι είναι το περιβάλλον για να κάνω κάτι για αυτό; Αυτό που έχω μάθει σαν νεοέλληνας να ορίζω ως βουνό είναι το μέρος στο οποίο έχει χιονοδρομικά, αράχωβες και παϊδάκια με το κιλό. Αυτό που έχω μάθει να ορίζω ως παραλία είναι ο κατειλλημένος από το δίπτυχο ξαπλώστρα – ομπρέλα χώρος που λιάζομαι σαν σταφίδα λανσάροντας όσο πιο πρόστυχα μπορώ τον εαυτό μου. Περιβάλλον είναι οτιδήποτε δεν ανήκει στον αστικό τρόπο ζωής μας. Αντιστράφηκαν εδώ και καιρό οι ρόλοι. Διαστροφή.

Από μεθαύριο όλοι θα έχουμε ξεχάσει τις πυρκαγιές. Θα εξακολουθούμε να παρακολουθούμε τους γάμους της κάθε τραγουδιάρας μέχρι να ξεσπαθώσουμε και πάλι με το επόμενο γεγονός που θα συνταράξει τη νάρκωση του καναπέ μας (οι πιο κουλτουριάρηδες από μας θα γράφουν και μαλακίες στα blogs τους και στα απανταχού fora). Οι πολιτικοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι θα κάνουν ένα διάλειμμα από το σόου των ημερών για να δειπνήσουν και αυτοί οι λιμασμένοι όλοι μαζί παρεούλα με τους χρηματοδότες τους. Θα συνεχίσουν να αοριστολογούν οι επιστήμονες για την επικείμενη καταστροφή του περιβάλλοντος. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πόσο εγωιστές είμαστε όσοι ακολουθούμε το δυτικό τρόπο ζωής. Που τόσα χρόνια αλαζονικά βιάζουμε τη Γη. Και τώρα που και άλλοι θέλουν να μας μιμηθούν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής (σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και πρότυπα όμως!) εμείς διατεινόμαστε πως ο πλανήτης έχει μερικά χρόνια ζωής ακόμη. Ύβρις...

Τη στιγμή που γράφω αυτά βλέπω από το μπαλκόνι μου το βουνό να καίγεται. Και ίσως τα γράφω αυτά γιατί δεν θέλω να αντικρύζω αυτό το θέαμα. Δεν έχω τη δύναμη να πάω εκεί και να βοηθήσω όπως πρέπει. Καίγεται ένα βουνό και όχι ένα οποιοδήποτε αλλά αυτό που είναι δίπλα μου και εγώ δεν κάνω τίποτα για αυτό. Τι να περιμένω από τους υπόλοιπους; Το χειρότερο από όλα είναι ότι απόψε όποιος και να κοιτάξει από το παράθυρό του προς το βουνό την ίδια εικόνα θα δει.

ΥΣ: Παρακαλώ όποιον διάβασε τα παραπάνω –τουλάχιστον για την επόμενη φορά– να μη βγεί στις παραλίες με την ελπίδα να εμφανιστεί στα ρεπορτάζ κώλων και κοιλιακών. Και αν γίνεται να μην κάνει για άλλο ένα Σαββατοκύριακο επιδρομή στις ορεινές χασαποταβέρνες. Ας προσπαθήσουμε έστω και μια φορά να αναλογιστούμε τι γίνεται γύρω μας. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι σε μερικά χρόνια θα είμαστε περήφανοι αν τα παιδιά μας αποκτήσουν μια υπερπολυτελή βιλάρα στο in προάστιο της Πάρνηθας.