CocoRosie

Σαν καλό παιδί και εγώ πήγα εχθές στη συναυλία των CocoRosie που αποτέλεσε μια ακόμη μάζωξη της αθηναϊκής αλτερνατίβας - αβανγκαρντίλας. Οι πόρτες στο θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου υποτίθεται ότι θα άνοιγαν κατά τις 8 αλλά ο κόσμος αργούσε να έρθει, ίσως και λόγω της καταιγίδας που προηγήθηκε. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να περιμένω σαν μαλάκας (μιας και πήγα μόνος γιατί είμαι ο δολοφόνος) για πάνω από μια ώρα καθότι πάντα θέλω να βλέπω και το support group! Στο συγκεκριμένο χώρο δεν είχα ξαναπάει αλλά εντυπωσιάστηκα από το φυσικό περιβάλλον γύρω από το θεατράκι.

Anyway, να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος της συγκεκριμένης σκηνής (Antony and the Johnsons, Devendra Banhart, TV on the Radio, etc) γιατί πολύ κουλτούρα έχει πέσει, αλλά οι CocoRosie πιστεύω ότι ξεχωρίζουν από όλους τους υπόλοιπους. Είναι μια μουσική γυμνή από πολλά στολίδια, χωρίς κλισέ και αυτό σίγουρα δίνει μια αυταξία. Ωστόσο, οι αδερφές Casady έχουν την ιδιαίτερη ικανότητα να κάνουν μια ορχήστρα από το τίποτα (αυτό θα το εξηγήσω παρακάτω).

Το support group της βραδιάς δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από τους Mary and the Boy. Έχουν κάνει πολλές εμφανίσεις τον τελευταίο χρόνο και γενικά ακούγονται πολύ σαν όνομα. Ήχος που βγαίνει από synth, γυναικείες και αντρικές (ενίοτε) τσιρίδες και μια χορεύτρια στη σκηνή. Δεν μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν αλλά η μουσική τους (σε εμένα τουλάχιστον) βγάζει έναν ιδιότυπο ερωτισμό. Στην συνέχεια βγήκε ένας τυπάκος πάνω στη σκηνή με φαρδί παντελόνι, που σε κάποια φάση σχεδόν του είχε πέσει, πολύ στυλάκι urban kid. Το όνομα του είναι Tez και έπαιζε μίγμα ηλεκτρονικής με hip-hop. Το παράδοξο είναι ότι όλοι οι ήχοι έβγαιναν από το στόμα του!!! Τρομερό παλικάρι, έμειναν όλοι χαζοί με αυτά που έκανε, είπε το "Kiss" και κάποια στιγμή έκανε ταυτόχρονα 3 ήχους παίζοντας ένα κομμάτι που θα ζήλευαν και οι Chemical Brothers!

Είχε πλέον νυχτώσει για καλά και κατά τις 11 και βγήκαν οι Bianca και Sierra με τη συνοδεία άλλων 2 μουσικών και του τυπάκου που ανέφερα παραπάνω να κάνει τα beats. Η ατμόσφαιρα στο θεατράκι ήταν τέλεια για το συγκεκριμένο live αφού λόγω υγρασίας είχε πέσει μια απαλή ομίχλη. H Sierra πότε στην άρπα και πότε στην όπερα ενώ η Bianca εμφανίστηκε φορώντας τη φανέλα του Karl Malone (παλιού θρύλου των Utah Jazz)! Έπαιξαν κομμάτια από όλους τους δίσκους τους (3 LP & 1 EP έχουν) για κάτι παραπάνω από μια ώρα (δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ πλεηλίστ). Οι λάιβ εμφανίσεις των CocoRosie έχουν κάτι το μοναδικό. Τον αυτοσχεδιασμό στην ενορχήστρωση! Σε κάθε συναυλία έχουν διαφορετικό ήχο, γιατί μπορεί να έχουν και διαφορετικά όργανα (αλλά έχουν τον Tez οπότε τα έχουν όλα). Έκαναν και δυο διασκευές, στο You wanna fuck me (από το I wanna fuck you του Akon) όπου η Sierra απέδειξε τις ικανότητες της στο dirty dancing, και στο Turn me on του Kevin Lyttle στο encore!

Γενικά στη συν της βραδιάς οι πολλές γυναίκες και στα ακόμη πιο συν ότι πολλές από αυτές εμφανίστηκαν με μουστάκι!!! Cheers!!!

Διαστροφή

Είμαι εξοργισμένος και λυπημένος ταυτόχρονα, ένα συναίσθημα κάτι σαν αγανάκτηση αλλά η λέξη μου φαίνεται υπερβολικά αδύναμη αυτή τη στιγμή. Όποιος παρακολουθεί τι συμβαίνει απόψε στην Πάρνηθα δεν μπορεί να μην επηρεαστεί σαν άνθρωπος. Η εικόνα τη στιγμή που ΟΛΗ η κορυφογραμμή της Πάρνηθας καιγόταν είναι από τις πλέον φρικιαστικές που έχω δει. Απόψε βγήκα με την κοπέλα μου αλλά δεν άντεξα και φύγαμε μέσα σε 10 λεπτά από εκεί που ήμασταν και πήγαμε έστω και να παρακολουθήσουμε από μακριά τη φωτιά...Το κλίμα έξω ανυπόφορο, γεμάτο κάπνα και στάχτη, δεν μπόρεσα να επικεντρωθώ ούτε για μια στιγμή σε όσα λέγαμε. Αυτό που με ξενέρωσε όμως περισσότερο απόψε και γύρισα σπίτι είναι η στάση όλων μας και πάνω από όλα η δική μου. Όλοι ήμασταν σαν να μην συνέβη τίποτα. Μια θλιβερή παθητικότητα με μια λεπτή στρώση λαϊκίστικης αγανάκτησης.

Αύριο θα βγουν οι δημοσιογράφοι στα κανάλια και με βαριές και ασήκωτες κουβέντες θα αναζητήσουν τους κατά το λαϊκό αίσθημα υπεύθυνους. Οι εφημερίδες αυτή τη στιγμή ψάχνουν να κάνουν εξώφυλλο τις πιο φρικτές εικόνες που έχουν. Για να τραβήξουν το αδιάφορο βλέμμα αυτού που προσπερνά βιαστικά το περίπτερο. Όλοι θα παλέψουν για να κερδίσουν παραπάνω λεφτά. Φυσικά και όχι για να αποκαταστήσουν την τραγωδία. Και εμείς για άλλη μια φορά παθητικά θα αρχίσουμε να βρίζουμε νωχελικά από τον καναπέ μας τους πολιτικούς, αγνοώντας τη ατομική ευθύνη. Θα χρησιμοποιήσουμε για άλλη μια φορά το ίδιο δημοσιοϋπαλληλίστικο άλλοθι, ότι δεν είναι δική μας ευθύνη, είναι φυσικά των κομμάτων και των πολιτικών και της πυροσβεστικής και γενικά και απροσδιόριστα του κράτους. Πάντα υπεύθυνοι είναι αυτοί που έχουν εξουσία και αξιώματα. Κοινώς αυτοί που έχουν πιο πολλά φράγκα από εμάς...

Προσπάθησα εν βρασμώ ψυχής να σκεφτώ και εγώ σαν μικροαστός που είμαι το ποιός φταίει. Προφανής υπαίτιος είμαι εγώ. Δεν μπόρεσα να βρω κάποιον καλύτερο. Τι έχω κάνει σαν πολιτισμένος άνθρωπος του δυτικού κόσμου –που θέλω να περηφανεύομαι ότι είμαι– για το περιβάλλον; Αλλά ξέρω τι είναι το περιβάλλον για να κάνω κάτι για αυτό; Αυτό που έχω μάθει σαν νεοέλληνας να ορίζω ως βουνό είναι το μέρος στο οποίο έχει χιονοδρομικά, αράχωβες και παϊδάκια με το κιλό. Αυτό που έχω μάθει να ορίζω ως παραλία είναι ο κατειλλημένος από το δίπτυχο ξαπλώστρα – ομπρέλα χώρος που λιάζομαι σαν σταφίδα λανσάροντας όσο πιο πρόστυχα μπορώ τον εαυτό μου. Περιβάλλον είναι οτιδήποτε δεν ανήκει στον αστικό τρόπο ζωής μας. Αντιστράφηκαν εδώ και καιρό οι ρόλοι. Διαστροφή.

Από μεθαύριο όλοι θα έχουμε ξεχάσει τις πυρκαγιές. Θα εξακολουθούμε να παρακολουθούμε τους γάμους της κάθε τραγουδιάρας μέχρι να ξεσπαθώσουμε και πάλι με το επόμενο γεγονός που θα συνταράξει τη νάρκωση του καναπέ μας (οι πιο κουλτουριάρηδες από μας θα γράφουν και μαλακίες στα blogs τους και στα απανταχού fora). Οι πολιτικοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι θα κάνουν ένα διάλειμμα από το σόου των ημερών για να δειπνήσουν και αυτοί οι λιμασμένοι όλοι μαζί παρεούλα με τους χρηματοδότες τους. Θα συνεχίσουν να αοριστολογούν οι επιστήμονες για την επικείμενη καταστροφή του περιβάλλοντος. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πόσο εγωιστές είμαστε όσοι ακολουθούμε το δυτικό τρόπο ζωής. Που τόσα χρόνια αλαζονικά βιάζουμε τη Γη. Και τώρα που και άλλοι θέλουν να μας μιμηθούν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής (σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και πρότυπα όμως!) εμείς διατεινόμαστε πως ο πλανήτης έχει μερικά χρόνια ζωής ακόμη. Ύβρις...

Τη στιγμή που γράφω αυτά βλέπω από το μπαλκόνι μου το βουνό να καίγεται. Και ίσως τα γράφω αυτά γιατί δεν θέλω να αντικρύζω αυτό το θέαμα. Δεν έχω τη δύναμη να πάω εκεί και να βοηθήσω όπως πρέπει. Καίγεται ένα βουνό και όχι ένα οποιοδήποτε αλλά αυτό που είναι δίπλα μου και εγώ δεν κάνω τίποτα για αυτό. Τι να περιμένω από τους υπόλοιπους; Το χειρότερο από όλα είναι ότι απόψε όποιος και να κοιτάξει από το παράθυρό του προς το βουνό την ίδια εικόνα θα δει.

ΥΣ: Παρακαλώ όποιον διάβασε τα παραπάνω –τουλάχιστον για την επόμενη φορά– να μη βγεί στις παραλίες με την ελπίδα να εμφανιστεί στα ρεπορτάζ κώλων και κοιλιακών. Και αν γίνεται να μην κάνει για άλλο ένα Σαββατοκύριακο επιδρομή στις ορεινές χασαποταβέρνες. Ας προσπαθήσουμε έστω και μια φορά να αναλογιστούμε τι γίνεται γύρω μας. Αλλιώς πολύ φοβάμαι ότι σε μερικά χρόνια θα είμαστε περήφανοι αν τα παιδιά μας αποκτήσουν μια υπερπολυτελή βιλάρα στο in προάστιο της Πάρνηθας.

Sublime

Μια από τις αγαπημένες μου καλοκαιρινές μπάντες που ακούω ανελλιπώς τον τελευταίο καιρό (αλλά και πολλά από τα προηγούμενα καλοκαίρια) είναι οι Sublime. Η ανακάλυψη τους οφείλεται στον Μανωλάκη αλλά και να μην ήταν αυτός κάπου τους έχει πάρει το αυτί όλων μας καθώς έχουν άπειρα γνωστά κομμάτια (What I Got, Santeria, Caress me Down, κτλ)

Αυτό που είχαν καταφέρει οι Sublime είναι μεταφέρουν το καλιφορνέζικο κλίμα στη μουσική τους συνδυάζοντας hip-hop, reggae, ska, dub και punk με μοναδικό τρόπο. Να πω εδώ ότι γενικά δεν ακούω καθόλου hip-hop και reggae. Η μουσική τους σου δημιουργεί εξαιρετικά καλή διάθεση και σε κάνει να θες να κόψεις την οροφή του αυτοκινήτου σου και να το κάνεις κάμπριο. Άλλο χαρακτηριστικό της μπάντας είναι ότι ενσωματώνει πολλά τμήματα από άλλα κομμάτια συγκροτημάτων (από Led Zeppelin μέχρι George Clinton). Η μπάντα διαλύθηκε το 1996 έχοντας κάνει 3 μόνο δίσκους. Και αυτό γιατί ο τραγουδιστής, κιθαρίστας και γενικά η ψυχή της μπάντας, Bradley Nowell, πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης λίγες μέρες αφότου παντρεύτηκε και μερικούς μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού του! Ειλικρινά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ξενερώνω απίστευτα με αυτά τα σκατά που κυκλοφορούν και τα παίρνουν διάφοροι...

life is too short so love the one you got cause you might get run over or you might get shot

Friend (Re)Quest

Το σημερινό post είναι αφιερωμένο στους αγαπητούς φίλους μου για τους οποίους θα γράψω πέντε μαλακίες σε αυτό το blog! Ξεκινάμε:

• Καταρχήν θα πρέπει να εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στο αγαπητό Τεμπελόσκυλο που τις δύσκολες αυτές ώρες είναι στα Γιάννενα και διαβάζει ασταμάτητα. Υπομονή η εξεταστική θα τελειώσει και ναι όταν έρθεις Αθήνα θα λιώσουμε στο ποδήλατο (όταν με το καλό το φτάξω) και θα ξεφουσκώσουμε όλα τα λάστιχα από τα τζιπ της φτωχογειτονιάς μας...
• Εσύ ρε Κωστελέτο εκεί στην Πράγα που βόσκεις και έχεις χαθεί;;; Θα σε βάλω τιμωρία να διαβάζεις ασταμάτητα το blog μου μέχρι τελικής πτώσης! Μαλάκα επικοινώνησε να κανονίσουμε τίποτα για διακοπές...
• Ο αγαπητός και μη εξαιρεταίος προφήτης του sklir παρακαλείται να παραμείνει στο Λονδίνο για να περάσει τα επόμενα χρόνια καλύτερα και από την Ίο και να δει όσα δεν έχει δει μέχρι τώρα. Εσύ θα χάσεις...
• Τα σέβη μου να εκφράσω στον φίλτατο Πανέα ο οποίος ψάχνεται και πειραματίζεται με κλασικές πλέον φόρμες και έχει δύο πανέμορφα κομμάτια που θα τα βρείτε εδώ.
• Last but not least αγάπη μου δεν σου συμπαραστέκομαι που διαβάζεις, υπό την ιδανική για πνευματική εργασία θερμοκρασία των μόλις 40 βαθμών, γιατί δεν χρειάζεται!!! Ξέρω ότι έχεις συνηθίσει πλέον το πολύ διάβασμα αλλά υπόσχομαι και καλύτερες μέρες σε κάποιο από τα κυκλαδονήσια και φέτος!!!

Αυτά τα ολίγα και άντε να μαζευόμαστε σιγά - σιγά γιατί δεν την παλεύω άλλο στην Αθήνα και θα σας κλάσω όλους και θα πάω διακοπές μόνος μου! (δεν είναι κακή ιδέα εδώ που τα λέμε...)

Ημέρα Μουσικής

Λοιπόν, 21 Ιουνίου, Ημέρα Μουσικής σήμερα και για όποιον εχει επιζήσει από τη ζέστη και μπορεί να επιβιώσει στο κέντρο της Αθήνας με τέτοιες θερμοκρασίες καλό θα ήταν να κάνει έστω και μια γύρα από τις σκηνές που υπάρχουν σε διάφορες κεντρικές πλατείες και όχι μόνο της πόλης. Το πρόγραμμα μπορεί να κατατοπίσει περισσότερο. Στο site, το οποίο μάλιστα είναι και αρκετά ενημερωτικό μπορείτε να βρείτε και τα live που θα γίνουν και σε άλλες πόλεις.

Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πριν από μερικά χρόνια ότι η Αθήνα μπορεί μέσα σε μια βραδιά να φιλοξενεί τόσες πολλές σκηνές και τόσες ετερόκλητες μουσικές. Κάποια πράγματα άλλαξαν αρκετά προς το καλύτερο. Εγώ πάντως θα πρότεινα να ξεκολλήσουμε από τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μας και να αντιληφθούμε ότι η μουσική είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη (...σαν το άγιο πνεύμα ενα πράγμα...) και τα γούστα πολλά και διαφορετικά. Είναι μια καλή ευκαιρία να ανοίξουμε τα αυτιά μας σε νέα πράγματα απόψε και δεν χάθηκε ο κόσμος αν ακούσουμε και κάτι που δεν μας αρέσει...

Σόρι πάντως που πόσταρα αργά για το όλο event!

Μπά μπαι!

Ζωή - Ποδήλατο

Θεωρώ την Αθήνα ωραία πόλη κυρίως επειδή πάντα κάτι συμβαίνει και δεν σε αφήνει ποτέ να κοιμηθείς νωρίς, ειδικά το καλοκαίρι. Τα καλά της θα τα πούμε (ελπίζω) μια άλλη φορά. Θέλω αυτή τη φορά να μιλήσω για κάτι που με κάνει και μισώ την Αθήνα και είναι η οδική συμπεριφορά των Αθηναίων. Λοιπόν, όταν βγαίνουμε –που το κάνουμε υπερβολικά συχνά με το τουτού μας– στο δρόμο πιστεύω ότι φερόμαστε σαν ζώα. Ότι έχουμε την καλύτερη σχέση με το όχημα μας και τη χειρότερη με όλα τα υπόλοιπα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Συγγενικό μου πρόσωπο, πριν από μερικές μέρες δήλωσε ότι έχει να μπεί σε ΜΜΜ πάνω από 25 (!!!) χρόνια. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι μένει και σε μια από τις πλέον κεντρικές συνοικίες της Αθήνας που απέχει 3 ολόκληρες στάσεις από το κέντρο με το Μετρό. Λοιπόν, από κάτι τέτοια συμπεραίνω ότι σαν λαός είμαστε τεμπέλαροι και ειδικά οι νέοι. Βαριόμαστε να κάνουμε και την παραμικρή κίνηση (Περπάτημα – Ποδήλατο) που θα μας βοηθήσει να κάψουμε και καμιά θερμίδα. Δεν δέχομαι ενστάσεις σε αυτό, κανένας Έλληνας δεν είναι πρόθυμος να ξεβολεύεται από το αναπαυτικό κάθισμα του οδηγού (κατά προτίμηση...).

Έχετε δει ποτέ καμία υποψήφια κυβέρνηση στην Ελλάδα να υπόσχεται ότι θα βελτιώσει τις υπηρεσίες που παρέχουν οι αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες; Φυσικά και όχι, όλοι για αυτοκινητόδρομους 17 λωρίδων κάνουν υποσχέσεις και διαγαλαξιακές εθνικές οδούς για να πηγαίνουμε γοργότερα στο χωριό μας (...εκλογική περιφέρειά μας...) και να τρώμε τα κοψίδια μας (...ψηφίζουμε τους πολιτικούς των μεγάλων έργων...). Και αυτό γιατί κανείς μας δεν ενδιαφέρεται για τα ΜΜΜ. Το άλλοθι μας είναι: «Ε, αφού είναι χάλια οι συγκοινωνίες». Ναι, η ποιότητα των συγκοινωνιών δεν είναι ικανοποιητική (χάλια δεν είναι) αλλά έχει βελτιωθεί αισθητά και παίρνει πολλή βελτίωση ακόμη. Το Μετρό της Αθήνας είναι γρήγορο, καθαρό, πολιτισμένο και κυρίως φθηνό. Οι υπηρεσίες των λεωφορείων θεωρώ ότι έχουν τελείως λάθος σχεδιασμό και για αυτό δεν λειτουργούν αποδοτικά, για το Τραμ δεν το συζητώ, είναι για να παίζουν οι μαθητές και οι συνταξιούχοι...Το χειρότερο από όλα όμως δεν είναι τα ίδια τα ΜΜΜ και αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για αυτά αλλά εμείς που σαν πολίτες υποτιμάμε τη λειτουργικότητα τους, δεν τα χρησιμοποιούμε και παίρνουμε το κάρο μας και πάμε πάντα κάπου αλλά μόνοι μας.

Ευτυχώς κάποιοι συμπολίτες μας έχουν καταλάβει τις αρνητικές συνέπειες, ιδιαίτερα στο περιβάλλον, που προκαλούνται από την υπερβολική χρήση του ΙΧ και την έχουν δει ποδηλατικά (εδώ οι καυλόγκαζοι γελάνε - ότι δεν καίει βενζίνη δεν μας κάνει...). Βασική διεκδίκηση πολλών ποδηλατοπορειών που έχουν διοργανωθεί είναι να επιτραπούν τα ποδήλατα σε όλα τα ΜΜΜ τη στιγμή που σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις το ποδήλατο είναι εξαιρετικά δημοφιλές.

Τι να κάνουμε, ας ελπίσουμε ότι και εμείς κάποια στιγμή θα γίνουμε και εμείς Άμστερνταμ. Και δεν εννοώ μόνο τα ποδήλατα...

ps: Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γίνει με το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι Σαλονικιοί θα εξακολουθούν να προτιμούν το ΙΧ τους. Αν όχι (το οποίο και ελπίζω) τότε θα αλλάξει αρκετά προς το καλύτερο αυτή η πόλη.

Emo

Η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι:

Στη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών, αν θυμάμαι καλά, βρεθήκαμε ένα βράδυ στο Decadence με καλή παρέα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο το group που ήταν έτοιμο για πολλά εκείνο το βράδυ κατέφτασε αρκετά νωρίς έξω από το ιστορικό μαγαζί των Εξαρχείων, κατά τις 12 παρά. Από ότι φαίνεται ήταν μεγάλη η επιθυμία της παρέας να ξαναζήσει παλιές καλές εποχές εκείνο το βράδυ, η ώρα προσέλευσης και η επιλογή του μαγαζιού είναι ενδεικτική. Στο σημείο αυτό θα κάνω μια παρένθεση για το αγαπητό (;;) Deca. Προσωπικά τουλάχιστον, στο συγκεκριμένο -μπαρ, club δεν ξέρω πως να το πω- μάλλον έχω περάσει μερικές από τις καλύτερες αλλά και χειρότερες εξόδους της ζωής μου. Δεν ξέρω αν πλέον μου αρέσει να πηγαίνω ή όχι, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει (κλείνει η παρένθεση). Έχοντας φτάσει νωρίς έξω από το Decadence, η παρέα μπήκε στον βαθύτατο προβληματισμό του μπαίνουμε - δεν μπαίνουμε, και αν είναι άδειο και αν είναι μούφα απόψε, μήπως να πάμε κάπου αλλού...Παρακείμενη στη βαθυστόχαστη αυτή συζήτηση ήταν μια κοπελίτσα γύρω στα 17 που μιλούσε στο κινητό της. Ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια που ήθελε να μεγαλώσει γρήγορα. Κάποια στιγμή και αφού η κοπέλα είχε τελειώσει το τηλέφωνο o φίλτατος Θάνος αποφασίζει να ρωτήσει για το τι παίζει μέσα και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:

- Έχει καθόλου κόσμο μέσα;
- Μπα, εγώ με δυο φίλους μου είμαι...Α, είναι και κάτι μοκοράδες μέσα, αυτοί είναι όλοι!

και χαλαρότατα μπαίνει μέσα και έχουμε μείνει εμείς μαλάκες προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε τι είπε! Να τονίσω ότι οι ηλικίες της παρέας ήταν από 20 ως και 23! Όχι και συνταξιούχοι δηλαδή. Τέλος πάντων, μετά από αρκετό brainstorming κατάλαβα ότι η κοπελίτσα εννοούσε τους τύπους που ακούνε emo (μπάντες τύπου My Chemical Romance, Fall Out Boy, Panic! at the Disco κτλ...). Σιγουρεύτηκα για την μαντεψιά μου όταν μπήκαμε μέσα και είδαμε την παρέα αυτή! Ξέρετε μακριές φράντζες, μαύρα στενά ρούχα, piercing στα χείλη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι αυτοί οι τύποι φτιάχνουν μανιωδώς τις φράντζες τους, ισιώνοντας τις όσο περισσότερο μπορούν!

Με αφορμή αυτό το περιστατικό προσπάθησα να ψάξω και λίγο αυτό το μουσικό στυλ και είδα ότι είναι ότι πιο δημοφιλές παίζει σε αυτές τις ηλικίες (14-18). Μέχρι και βιντεοκλίπ στο -χωρίς άποψη για μουσική- Mad tv είδα και μάλιστα πολλά. Από εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι μια απλή υπόθεση το emo αλλά μάλλον η κότα με τα χρυσά αυγά για αυτούς που την εκμεταλλεύονται. Τι πουλάει δηλαδή: εφηβικό συναίσθημα, εύκολη μελωδία, οργισμένες αλλά ανοργασμικές κιθάρες, ψιλομαυρίλα...Ότι πρέπει δηλαδή για σήριαλ τύπου "εφηβικές καψούρες"!!! Οn a second thought, που λέμε στο χωριό μου μάλλον κατάλαβα γιατί δεν είχε καν αγγίξει κανέναν της ηλικίας μας (μιλάμε για +4 με 5 χρόνια). Γιατί απευθύνεται σε εφήβους! Και εμείς είμαστε έξω από το target group αυτής της επιχείρισης...

Μετά από μερικές μέρες οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν διαβάζοντας το blog του Γιάννη Πετρίδη. Διαβάζοντας εδώ πηρα μια γεύση για το τι παίζει...

Λάιβ Ριπόρτ Νο 1

Χθες βράδυ σαν καλό παιδί και εγώ βρέθηκα στο Gagarin 205 για liveακι. Αφορμή ήταν η φιέστα που διοργάνωνε το περιοδικό Centro. Για να μη λέω και μούφες στο πολυπληθές κοινό μου (μέχρι τώρα μόνο το τεμπελόσκυλο έχει αξιωθεί να με διαβάσει) μέχρι χθες αγνοούσα την ύπαρξη του περιοδικού. Το έπιασα πρώτη φορά στα χέρια μου στο live. Μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον κυρίως επειδή έχει μεγάλη ποικιλία στην ύλη. Η αλήθεια είναι ότι πήγα χθες στο live πιο πολύ για να δω δυο συγκεκριμένες μπάντες τις οποίες και έχω ξαναδεί. Μιλάω για τους Sugah Galore και τους Zebra Tracks. Δυστυχώς ο κόσμος άργησε να μαζωχτεί και η πρώτη μπάντα ξεκίνησε κατά τις 10+. Οπότε οι φίλτατοι zebras βγήκαν κατά τις 2 μπροστά σε 100 άτομα...Και τα έσπασαν όλα! Δυστυχώς οι δυνάμεις μου δεν ήταν αρκετές για να μείνω κι άλλο στο Gagarin και δεν πρόλαβα τους Sugah Galore οπότε πρακτικά αυτό που διαβάζετε είναι το χειρότερο live report που έχει γραφτεί. Ωστόσο τσεκάρετε οπωσδήποτε τις δυο μπάντες αυτές, νομίζω ότι ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες της πρώτης ελληνικής γενιάς του myspace. Είναι νέοι, πολύ άνετοι πάνω στη σκηνή, με δικό τους ήχο και καλή διάθεση για αυτό που κάνουν.

Το κακό με την όλη φάση του myspace (γιατί πάντα μου αρέσει να γκρινιάζω) είναι ότι οι μπάντες που βασίζονται σε αυτό καίγονται σχετικά γρήγορα. Και αυτό ίσως επειδή ο κόσμος ψάχνει πάντα κάτι καινούριο να ακούσει και για αυτό μια μπάντα με παρουσία 4-5 χρόνων μπορεί να θεωρούνται πάλιουρες και ξεπερασμένοι. Από την άλλη όμως δίνεται μια ευκαιρία στον καθένα μας να ακούσει μια μπάντα παραδοσιακής μουσικής από τα προάστια της Κουάλα Λουμπούρ που φυσιολογικά δεν θα ακουγόταν ούτε στην ίδια την Κουάλα Λουμπούρ.

Καλά ψαξίματα λοιπόν στο μαισπέις και να πηγαίνουμε σε κανένα δισκοπωλείο που και που, ε;

Μπαμπάι.

Anti - Starbucks / All hail Starbucks

Λοιπόν σήμερα θα γράψω για κάτι που εδώ και καιρό θα ήθελα να το έχω πεί στο ευρύ κοινό αλλά δεν μου έχει κάτσει ακόμη. Προφανώς και έχετε ακούσει τα Στάρμπακς και ίσως μάλιστα να παίρνετε τον καφέ σας εκεί απολαμβάνοντας το ήσυχο κλίμα, την άκαπνη ατμόσφαιρα, τον ποιοτικό καφέ και την απαλή πλην αδιάφορη μουσική που ακούγεται κάπου στο βάθος εμπνέοντας μια γενικευμένη αίσθηση χαλαρότητας. Ε, δεν τα μπορώ καθόλου!!! Και αυτά και όλους τους υπόλοιπους κλώνους τους. Αρνούμαι να πάω και πολύ περισσότερο να αποδεχθώ την όλη λογική που διέπει αυτή την ψευτομοντέρνα αντίληψη περί του ροφήματος του καφέ.

Αλήθεια αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα καταστήματα ξεφύτρωσαν μέσα στα λίγα χρόνια που λειτουργούν στην Ελλάδα; Το ξέρω, έχει γεμίσει ο τόπος! Πιο πολλά και από τα περίπτερα έχουν γίνει. Να σας κάνω άλλη μια ερώτηση; Εχετε δεί ποτέ διαφήμιση των Στάρμπακς; Όχι, ε; Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: «Πως σκατά έπιασαν αυτά τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα;» Έλα ντε!

Λοιπόν επειδή πολλές ερωτήσεις έκανα θα αρχίσω τις καταφάσεις από εδώ και πέρα. (Πιο πολύ για αρνήσεις το κόβω αλλά τέλος πάντων...). Λοιπόν, εγώ προσωπικά δεν πίστευα ποτέ ότι τα Στάρμπακς θα εξαπλώνονταν τόσο γρήγορα και με τόση επιτυχία. Μην το λέτε εύκολο, γιατί καταναλώνουμε αρκετό καφέ αλλά πολύ περισσότερο έχουμε μάθει και με εντελώς διαφορετικό τρόπο να τον απολαμβάνουμε. Κύριο συστατικό του «ελληνικού» καφέ δεν είναι ούτε οι κόκκοι, ούτε η ζάχαρη, ούτε καν το νερό αλλά η καλή διάθεση και η σωστή παρέα. Γενικά, η κουλτούρα του καφέ μας είναι πολύ διαδεδομένη. Εσείς, όταν έχετε ανάγκη να μιλήσετε με ένα φίλο σας ή απλά να συζητήσετε κάτι με την παρέα σας που πάτε (πάλι ερώτηση...); Μη μου πείτε στην pub “The White Goose” για κανά δυο μπύρες! Αφού στις περισσότερες από τις κλασικές πατροπαράδοτες καφετέριες γίνεται χαμός από το πρωί μέχρι και το βράδυ. Το πρόγραμμα εκεί περιλαμβάνει φραπεδιά, ενίοτε φρέντο ή φρεντοτσίνο αλλά και όλα τα υπόλοιπα που λήγουν εις –τσίνο και κλίνονται όπως το φρεντοτσίνο, τάβλι, πολύ κάπνα, δυνατά γέλια και ψιλοκοζάρισμα μεταξύ των θαμώνων (πάντα φορώντας το γυαλί ηλίου εννοείται...). Όλα όσα δεν υπάρχουν δηλαδή σε ένα οποιοδήποτε Στάρμπακς!

Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν ότι όσοι δεν γουστάρουν την καφετέρια πάνε στα Στάρμπακς. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι στα Στάρμπακς πάνε όσοι δεν γουστάρουν τον υπόλοιπο κόσμο που κάθεται στη μέση ελληνική καφετέρια, το λαό που λέμε ρε παιδί μου. Και ότι καθήμενοι σε αυτά έχουν ένα αβαντάζ, ανήκουν σε μια κάστα υψηλότερη από τους άλλους. Αλήθεια, πολλοί κυκλοφορούν με καφέ από τα Στάρμπακς κρατώντας τον όσο πιο επιδεικτικά γίνεται! (κατά προτίμηση με ελαφρώς παρατεταμένο χέρι λυγίζοντας με χάρη το καρπό...)

Τώρα την ανωτερότητα που αισθάνονται όσοι πληρώνουν 5€ για έναν εσπρέσσο με γάλα ο οποίος μάλιστα σου σερβίρεται σε πλαστικό, άντε χαρτονένιο στην καλύτερη, ποτήρι με την επωνυμία της αλυσίδας πάνω του, αφού έχεις περιμένει για κάμποση ώρα στην ουρά δεν μπορώ να την καταλάβω. Ίσως τελικά είναι η δυσανάλογη με τις υπηρεσίες τιμή αυτή που κάνει τη διαφορά, η οποία μάλιστα είναι πιο έντονη στο εξωτερικό, αφού στην Αθήνα κάθε καφετέρια που σέβεται τον εαυτό της έχει τον καφέ τουλάχιστον 3€. Δηλαδή θέλω να πω ότι στην τελική τα Στάρμπακς δεν είναι και πολύ ακριβότερα από τις υπόλοιπες καφετέριες (στην Αθήνα τουλάχιστον) άρα τι είναι αυτό που τα κάνει τόσο δημοφιλή πλέον; Η απάντηση είναι προφανής: Όλοι θέλουμε να ανήκουμε κάπου ξεχωριστά και όχι να είμαστε απλά ένα μόριο της ισοπεδωτικής μάζας. Και τελικά δεν είναι το χρήμα αυτό που επηρεάζει τις ανθρώπινες συμπεριφορές πλέον, αλλά η εικόνα που εκπέμπει ο καθένας μας προς το σύνολο, ιδιαίτερα η καταναλωτική.

Νομίζω ότι οι άνθρωποι του marketing της Στάρμπακς μπόρεσαν να δουν λίγο πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Είναι ίσως η πρώτη εταιρεία πώλησης προιόντων ευρείας κατανάλωσης - μετά τις τράπεζες με την εύκολη διακίνηση του πλαστικού χρήματος - που εκμεταλλεύτηκε την ιδέα της καταναλωτικής εικόνας. Και γλίτωσαν και πολλά λεφτά από τις διαφημίσεις! Δικαιωματικά τους αξίζουν συγχαρητήρια!

PS: Αν δεν έχετε δει το επεισόδιο του Southpark με τα υποτιθέμενα Στάρμπακς (που για ευνόητους λόγους ονομάζονται Χάρμπακς) πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε!!!

Πρώτο Post

Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο post μου στο blog που αποφάσισα να ξεκινήσω. Δεν θα ήθελα από την αρχή να αναλωθώ στα κλισέ του τύπου "Δεν με ενδιαφέρει ποιός θα διαβάσει αυτό το blog, εγώ το κάνω για την πάρτη μου κτλ..." γιατί φυσικά και με ενδιαφέρει ποιός θα το διαβάσει και για αυτό μπήκα στον κόπο (...) άλλωστε και να το ξεκινήσω. Και πρωτίστως με ενδιαφέρει να το διαβάζουν αυτοί που θέλω αλλά γενικά όσοι πιστοί προσέλθετε, το πολύ πολύ να χάσετε λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σας (ο οποίος υποψιάζομαι ότι θα πρέπει να είναι άπλετος για να καταλήξετε σε αυτό εδώ το blog).

Υπάρχουν στιγμές που διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό (;) μου αλλά δεν μένουν για πολύ. Μπορεί να σχετίζονται με ότι άσχετο μπορείτε να φανταστείτε και να μην υπάρχει κανένας ειρμός ανάμεσα σε αυτές. Ε, αυτά έχω, αυτά θα γράφω, τι να κάνουμε μην περιμένετε και τίποτα φιλοσοφίες! (η λέξη φιλοσοφίες στον πληθυντικό συχνά χρησιμοποιείται για να υποτιμήσει την έννοια που εκφράζει, το είχατε σκεφτεί αυτό;)

Οι περισσότεροι που έχουν τραγικά πολύ ελεύθερο χρόνο (όπως εγώ) συνήθως βρίσκουν τέτοιες ασχολίες για να τον γεμίσουν. Αν μάλιστα είναι και κομπιουτερόπληκτα φοιτητόνια συνήθως το ρίχνουν στο Linux με ότι συνεπάγεται αυτό για την ψυχική τους υγεία...(κάποια στιγμή θα ήθελα να το κάνω και εγώ αλλά που να βρεθεί χρόνος με το blog που έμπλεξα...)

Αυτά που θα γράφω εδώ (ελπίζω) θα είναι ότι μου κάνει εντύπωση από τα θέματα της επικαιρότητας ή απλά καμιά σαβούρα που βρήκα στο δίκτυο. Θα προσπαθήσω να γράφω για μουσική, κινηματογράφο, συναυλίες, ταξίδια, κανένα καλό μαγαζί που πήγα ή απλά για παπαριές. Για να είμαι ειλικρινής, το τελευταίο ίσως είναι και το αγαπημένο μου αφού πουθενά αλλού δεν μπορείς να δημοσιεύσεις τόσες πολλές μαλακίες μαζεμένες!

Προς το παρόν Cheers!