Η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι:
Στη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών, αν θυμάμαι καλά, βρεθήκαμε ένα βράδυ στο Decadence με καλή παρέα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο το group που ήταν έτοιμο για πολλά εκείνο το βράδυ κατέφτασε αρκετά νωρίς έξω από το ιστορικό μαγαζί των Εξαρχείων, κατά τις 12 παρά. Από ότι φαίνεται ήταν μεγάλη η επιθυμία της παρέας να ξαναζήσει παλιές καλές εποχές εκείνο το βράδυ, η ώρα προσέλευσης και η επιλογή του μαγαζιού είναι ενδεικτική. Στο σημείο αυτό θα κάνω μια παρένθεση για το αγαπητό (;;) Deca. Προσωπικά τουλάχιστον, στο συγκεκριμένο -μπαρ, club δεν ξέρω πως να το πω- μάλλον έχω περάσει μερικές από τις καλύτερες αλλά και χειρότερες εξόδους της ζωής μου. Δεν ξέρω αν πλέον μου αρέσει να πηγαίνω ή όχι, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει (κλείνει η παρένθεση). Έχοντας φτάσει νωρίς έξω από το Decadence, η παρέα μπήκε στον βαθύτατο προβληματισμό του μπαίνουμε - δεν μπαίνουμε, και αν είναι άδειο και αν είναι μούφα απόψε, μήπως να πάμε κάπου αλλού...Παρακείμενη στη βαθυστόχαστη αυτή συζήτηση ήταν μια κοπελίτσα γύρω στα 17 που μιλούσε στο κινητό της. Ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια που ήθελε να μεγαλώσει γρήγορα. Κάποια στιγμή και αφού η κοπέλα είχε τελειώσει το τηλέφωνο o φίλτατος Θάνος αποφασίζει να ρωτήσει για το τι παίζει μέσα και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Έχει καθόλου κόσμο μέσα;
- Μπα, εγώ με δυο φίλους μου είμαι...Α, είναι και κάτι μοκοράδες μέσα, αυτοί είναι όλοι!
και χαλαρότατα μπαίνει μέσα και έχουμε μείνει εμείς μαλάκες προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε τι είπε! Να τονίσω ότι οι ηλικίες της παρέας ήταν από 20 ως και 23! Όχι και συνταξιούχοι δηλαδή. Τέλος πάντων, μετά από αρκετό brainstorming κατάλαβα ότι η κοπελίτσα εννοούσε τους τύπους που ακούνε emo (μπάντες τύπου My Chemical Romance, Fall Out Boy, Panic! at the Disco κτλ...). Σιγουρεύτηκα για την μαντεψιά μου όταν μπήκαμε μέσα και είδαμε την παρέα αυτή! Ξέρετε μακριές φράντζες, μαύρα στενά ρούχα, piercing στα χείλη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι αυτοί οι τύποι φτιάχνουν μανιωδώς τις φράντζες τους, ισιώνοντας τις όσο περισσότερο μπορούν!
Με αφορμή αυτό το περιστατικό προσπάθησα να ψάξω και λίγο αυτό το μουσικό στυλ και είδα ότι είναι ότι πιο δημοφιλές παίζει σε αυτές τις ηλικίες (14-18). Μέχρι και βιντεοκλίπ στο -χωρίς άποψη για μουσική- Mad tv είδα και μάλιστα πολλά. Από εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι μια απλή υπόθεση το emo αλλά μάλλον η κότα με τα χρυσά αυγά για αυτούς που την εκμεταλλεύονται. Τι πουλάει δηλαδή: εφηβικό συναίσθημα, εύκολη μελωδία, οργισμένες αλλά ανοργασμικές κιθάρες, ψιλομαυρίλα...Ότι πρέπει δηλαδή για σήριαλ τύπου "εφηβικές καψούρες"!!! Οn a second thought, που λέμε στο χωριό μου μάλλον κατάλαβα γιατί δεν είχε καν αγγίξει κανέναν της ηλικίας μας (μιλάμε για +4 με 5 χρόνια). Γιατί απευθύνεται σε εφήβους! Και εμείς είμαστε έξω από το target group αυτής της επιχείρισης...
Μετά από μερικές μέρες οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν διαβάζοντας το blog του Γιάννη Πετρίδη. Διαβάζοντας εδώ πηρα μια γεύση για το τι παίζει...
Στη διάρκεια των πασχαλινών διακοπών, αν θυμάμαι καλά, βρεθήκαμε ένα βράδυ στο Decadence με καλή παρέα, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο το group που ήταν έτοιμο για πολλά εκείνο το βράδυ κατέφτασε αρκετά νωρίς έξω από το ιστορικό μαγαζί των Εξαρχείων, κατά τις 12 παρά. Από ότι φαίνεται ήταν μεγάλη η επιθυμία της παρέας να ξαναζήσει παλιές καλές εποχές εκείνο το βράδυ, η ώρα προσέλευσης και η επιλογή του μαγαζιού είναι ενδεικτική. Στο σημείο αυτό θα κάνω μια παρένθεση για το αγαπητό (;;) Deca. Προσωπικά τουλάχιστον, στο συγκεκριμένο -μπαρ, club δεν ξέρω πως να το πω- μάλλον έχω περάσει μερικές από τις καλύτερες αλλά και χειρότερες εξόδους της ζωής μου. Δεν ξέρω αν πλέον μου αρέσει να πηγαίνω ή όχι, κάποια πράγματα έχουν αλλάξει (κλείνει η παρένθεση). Έχοντας φτάσει νωρίς έξω από το Decadence, η παρέα μπήκε στον βαθύτατο προβληματισμό του μπαίνουμε - δεν μπαίνουμε, και αν είναι άδειο και αν είναι μούφα απόψε, μήπως να πάμε κάπου αλλού...Παρακείμενη στη βαθυστόχαστη αυτή συζήτηση ήταν μια κοπελίτσα γύρω στα 17 που μιλούσε στο κινητό της. Ήταν ένα από αυτά τα κορίτσια που ήθελε να μεγαλώσει γρήγορα. Κάποια στιγμή και αφού η κοπέλα είχε τελειώσει το τηλέφωνο o φίλτατος Θάνος αποφασίζει να ρωτήσει για το τι παίζει μέσα και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Έχει καθόλου κόσμο μέσα;
- Μπα, εγώ με δυο φίλους μου είμαι...Α, είναι και κάτι μοκοράδες μέσα, αυτοί είναι όλοι!
και χαλαρότατα μπαίνει μέσα και έχουμε μείνει εμείς μαλάκες προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουμε τι είπε! Να τονίσω ότι οι ηλικίες της παρέας ήταν από 20 ως και 23! Όχι και συνταξιούχοι δηλαδή. Τέλος πάντων, μετά από αρκετό brainstorming κατάλαβα ότι η κοπελίτσα εννοούσε τους τύπους που ακούνε emo (μπάντες τύπου My Chemical Romance, Fall Out Boy, Panic! at the Disco κτλ...). Σιγουρεύτηκα για την μαντεψιά μου όταν μπήκαμε μέσα και είδαμε την παρέα αυτή! Ξέρετε μακριές φράντζες, μαύρα στενά ρούχα, piercing στα χείλη. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί όλοι αυτοί οι τύποι φτιάχνουν μανιωδώς τις φράντζες τους, ισιώνοντας τις όσο περισσότερο μπορούν!
Με αφορμή αυτό το περιστατικό προσπάθησα να ψάξω και λίγο αυτό το μουσικό στυλ και είδα ότι είναι ότι πιο δημοφιλές παίζει σε αυτές τις ηλικίες (14-18). Μέχρι και βιντεοκλίπ στο -χωρίς άποψη για μουσική- Mad tv είδα και μάλιστα πολλά. Από εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι μια απλή υπόθεση το emo αλλά μάλλον η κότα με τα χρυσά αυγά για αυτούς που την εκμεταλλεύονται. Τι πουλάει δηλαδή: εφηβικό συναίσθημα, εύκολη μελωδία, οργισμένες αλλά ανοργασμικές κιθάρες, ψιλομαυρίλα...Ότι πρέπει δηλαδή για σήριαλ τύπου "εφηβικές καψούρες"!!! Οn a second thought, που λέμε στο χωριό μου μάλλον κατάλαβα γιατί δεν είχε καν αγγίξει κανέναν της ηλικίας μας (μιλάμε για +4 με 5 χρόνια). Γιατί απευθύνεται σε εφήβους! Και εμείς είμαστε έξω από το target group αυτής της επιχείρισης...
Μετά από μερικές μέρες οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν διαβάζοντας το blog του Γιάννη Πετρίδη. Διαβάζοντας εδώ πηρα μια γεύση για το τι παίζει...
2 comments:
Απλά τέλειο ποστ!!Ένα βράδυ που χάζευα mad tv για να με πάρει ο ύπνος,έβαλε το ίδιο βιντεοκλίπ από My Chemical Romance 2 φορές μέσα σε ένα μισάωρο...Το άλλο αστείο είναι ότι πριν περίπου 1,5 χρόνο πάλι χάζευα ένα ξένο μουσικό φόρουμ στο διαδίκτυο και ήταν κάτι τύποι που έλεγαν πόσο τους τη δίνουν οι emocore-άδες (νομίζω οτι ήταν από ΗΠΑ)και είχα παραξενευτεί,δεν είχα καταλάβει τι εννοούσαν.Τελικά η μόδα δεν άργησε να φτάσει και από εδώ.
Η μόδα έρχεται σιγά σιγά... πρέπει να μείνουμε σε θέσεις ετοιμότητας. Προτείνω να λάβουμε δραστικά μέτρα και όχι μόνο να κριτικάρουμε σαν μαλάκες. Τώρα που φτάσαμε 5ο έτος μπορούμε να κάνουμε πολλά. Την επόμενη φορά που θα έρθει κάποιος μόκορας (ή κόκορας) στην εφημερία δώστε του κάτι να σιωπήσει!
Post a Comment